Lid sinds

3 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

301 Sterrenhemel

 

Langzaam gaan mijn ogen open. Een lange droomloze slaap. Eerst onscherp, dan, na een paar keer knipperen met de ogen, een prachtig gezicht. De controls van een prachtig ruimtevaartuig, aan de andere kant van de ramen, de oneindige kosmos.

'Ben je wakker?' zeg ik geeuwend tegen Tom.

Tom is niet wakker, niemand is wakker.

'Hier Dragon aan Basis, ik ben wakker.' 

Geen respons.

Ik por Tom. Geen reactie. Wat is hier aan de hand?

'Hallo Walter.' Het is de stem van Elon Musk.

Ik draai me om en daar is hij in hoogst eigen persoon. Ik zie het door het glas van zijn helm heen.

'Wat is dit Elon?', weet ik uit te brengen.

Hij knipoogd zelfverzekerd. Dan wijst hij naar buiten.

'Het is tijd voor mij om te gaan, Walter. De aarde was een leuke speeltuin, maar de aarde is te klein voor mij geworden. Mijn vernuft is elders harder nodig. Meer kan ik niet zeggen. Laat het duidelijk zijn dat de komende minuten je wereld op zijn kop zullen zetten, en het erge is, niemand zal je ooit geloven.' 

Ik kijk naar buiten. Het is een ruimteschip, maar anders dan hij ooit had kunnen dromen. Zwart, met vele hoeken, als een gitzwarte gotische kerk.

De twee ruimteschepen koppelden aan elkaar, de computer deed het werk, en daar kwamen ze, mannen met lange haren en baarden, zonder helm of pak, een gerimpelde oude vrouw met lang wit haar. Ze vouwden hun handen biddend, maakten een lichte buiging naar mij en Elon, en zonder een woord gingen ze weer van boord en namen Elon mee.

'M..mag ik mee?'

Maar het was al te laat. De andere astronauten werden wakker, en we vervolgden onze reis naar het ISS. Toen ik het verhaal vertelde aan Tom en Henry, moesten ze hartelijk lachen. Het zou een verhaal zijn dat inderdaad niemand ooit geloofd heeft, zelfs niet mijn eigen vrouw, maar nu schrijf ik het hier op. Het zal meteen de prullenbak in gaan.

N.B. De New York times heeft een kopie van dit verhaal in handen gekregen. Dit verhaal is een stuk aannemelijker honderdvijftig jaar later, nu de wereld voor het eerst contact heeft opgenomen met een buitenaardse beschaving [contact dat de wereld van de ondergang heeft gered], en nu we in de software van deze beschaving treffende gelijkenissen vinden in de software die Elon Musk heeft geproduceerd. Het bevestigt geruchten dat Musk zijn eigen dood in scene zou hebben gezet.

 

Lid sinds

5 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Wouter, welkom op het forum. Interessante invulling van de opdracht. Elon Musk zou het zomaar gedaan kunnen hebben om meer aandacht te krijgen.

Ik heb een paar opmerkingen:
Je begint het verhaal in de tegenwoordige tijd, maar vanaf het moment dat de twee ruimteschepen koppelen ga je ineens over in de verleden tijd. 

Het NB gedeelte is voor mij niet helemaal duidelijk. Heeft de New York Times het verhaal 150 jaar later geplaatst of bewaren ze het verhaal om het 150 jaar later te plaatsen?  

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Wouter,

Je verhaal is leuk om te lezen. Er is 1 stukje waarbij je opeens veranderd van persoonsvorm, namelijk "Ik kijk naar buiten. Het is een ruimteschip, maar anders dan hij ooit had kunnen dromen." Met het woordje hij ga je opeens over op een vertellen terwijl je de rest allemaal vanuit de ik-vorm schrijft. Mocht je een keer de mogelijkheid hebben om echt met opmaak te spelen dan zou je het verhaal, behalve het stuk na N.B. in een soort handschrift lettertype kunnen schrijven of een typemachine lettertype. Dan wordt het voor de lezer duidelijker dat dit bericht na jaren teruggevonden is, het maakt de overgang naar je laatste alinea duidelijker. 

Ik ben vooral benieuwd naar veel meer, hoe zit het met de beschaving waar Elon mee het ruimteschip in gegaan? Hoe hebben ze de aarde gered? Het zorgt ook weer voor extra inspiratie bij mij, geweldig.