Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

#300 Zout op mijn huid: Het kruispunt

 

Het kruispunt

Je moet heel ingespannen kijken om haar op te merken. Een rood stipje in een woest landschap. Op weg naar het einde. Haar einde. Tenminste zo voelt het voor haar, maar als je haar als opmerkzame kijker al opmerkt dan weet je natuurlijk niet wat voor zware dingen deze jonge vrouw met zich meezeult. Het rood een mengeling van vuur en rozen is afkomstig van de mantel die ze strak om zich heen getrokken houdt. Wanneer je inzoomt en de jonge vrouw steeds dichter in je hart toelaat dan voel je haar pijn, maar tevens haar kracht en bovenal haar strijdlust. Ondanks alles is ze nog steeds strijdlustig.

Ze is er nog niet uit. Of ze naar het einde zal blijven lopen of toch op enig moment terugkeert. Honderdtachtig graden omdraaien en dezelfde weg terug afleggen, misschien wel helemaal tot voorbij het punt waar het ooit voor haar begon. Het punt dat haar leven zo ondraaglijk zwaar heeft gemaakt en tegelijkertijd zo onvoorspelbaar licht. Wat zou er gebeurd zijn als ze niet zo eerlijk tegen Johan geweest was? Was haar leven dan nu nog normaal? Wilde ze een normaal leven of was het goed dat haar leven voor even hartstochtelijk vol met rood van het vuur en de rozen was geweest? De kleuren die haar verwarmd maar ook beschadigd hadden. Gebrand aan het vuur, geprikt aan de doorns van de rozen waar ze overheen gelopen was in een poging om de ware liefde in haar leven toe te laten. Niet de surrogaat liefde die ze tot dan met Johan gekend had. Nee ze heeft geen spijt. Ze staat op een kruispunt beseft ze nu. Waar ze gedacht heeft dat er alleen een weg naar het einde is of een weg terug naar het begin, beseft ze zich nu dat ze ook linksaf naar haar verboden liefde kan gaan. Of rechtsaf naar een nieuw leven alleen, zonder mannen, maar trouw aan zichzelf. Een leven dat misschien wel veel lichter is dan ze zich nu kan voorstellen.

Wanneer je haar nu zou inhalen, een hand op de schouder onder de rode cape leggen en haar staande houden. Wat dan? Zou ze zich omdraaien en zou er onder de smart op haar mooie gezicht langzaam een patroon van hoop en nieuwe verwachtingen verschijnen? Kun je in haar ogen zien dat het vuur niet gedoofd is maar langzaam weer opnieuw omhoog geblazen wordt door het besef dat alles nog mogelijk is?

Je zou het aan haar vragen:

‘Heb je spijt?’ en ze zou antwoorden:

‘Nee ik zie nu dat het geen zin heeft om achterom te kijken. Ik ben de liefde tegengekomen en heb hem door mijn vingers laten glippen, maar het is nu tijd voor mezelf en ik zal de weg naar mijn nieuwe leven vinden zonder spijt te hebben van wat ik achterliet.’

 

Lid sinds

7 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Nynke, wat fijn om weer iets van jou te lezen! Ik vind het een pakkend verhaal, dat ik even tot me door moest laten dringen. De titel is veelzeggend en dekt de lading van jouw verhaal maar ook van het leven volledig; iedereen maakt wel situaties mee waarin je keuzes moet maken die bepalend zijn voor de rest van je leven.
De symboliek van de kleur rood, het vuur en de rozen vind ik heel mooi!
Ik heb je weer graag gelezen!

Met vriendelijke groet,
Ton Badhemd

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Nynke, Ton heeft het gras al voor mijn voeten weggemaaid. Hebben we niet allemaal al eens op een kruispunt in ons leven gestaan? Achteraf zal blijken of je de juiste keuze hebt gemaakt.
Mooi geschreven, met bewondering gelezen.

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mooi Nynke, en zoals Ton het al schreef; die rode stip (de cape) blijft bij de lezer op het netvlies staan. Deze tekst heeft iets spiritueels, en je hoofdpersoon maakt een ontwikkeling door, terwijl ze daar op het kruispunt staat. Ik denk dat dit voor veel lezers herkenbaar is, en je hebt het op een hele eigen manier vorm gegeven. Een suggestie; schrijf meer actief. Dat wil zeggen, maak minder gebruik van hulpwerkwoorden, de lijdende vorm en kunnen/zullen. Hierdoor is je tekst minder goed leesbaar. Bijvoorbeeld deze zin: 'Wanneer je in zou kunnen zoomen en de jonge vrouw steeds dichter in je hart zou kunnen toelaten dan zou je haar voelen.' In actieve taal wordt dit: "Wanneer je inzoomt en de jonge vrouw in je hart toelaat, dan voel je haar.' 

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Als antwoord op door Ton Badhemd

Dank je wel, Ton voor je mooie reactie. Leuk inderdaad om weer terug te zijn en te zien dat er nieuwe namen maar ook nog oude bekenden op dit forum zitten. Nu mijn boeken gepubliceerd zijn heb ik weer meer tijd om wat verhalen te schrijven en te plaatsen. 

groetjes, Nynke

 

Lid sinds

5 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Nynke,

Beeldend verhaal! Mooi hoe je eigenlijk vanuit één moment een heel (liefdes)leven pakt. Voor mij was het wel een beetje zoeken met de metaforen soms. Ze heeft een (echte) liefde gevonden en zich daar aan gebrand. Die kan ik me voorstellen. Maar het klinkt niet alsof deze vrouw echt "over de rozen" is gelopen, en zich daarbij heeft geprikt. Daarbij krijg ik het beeld dat zij die echte liefde als het ware heeft vertrapt, wat een heel andere dynamiek is dan je branden aan een heet vuur.

Ook wordt in het begin gezegd dat ze een zware last met zich meedraagt, terwijl ze op het einde juist aangeeft dat ze eigenlijk nu zich bevrijd voelt (zo lees ik het in ieder geval), waarbij ik niet het idee heb dat er in het middenstuk iets voor haar verandert. 

Ook vind ik het enigszins verwarrend dat ze op één moment er nog niet uit is of ze zich om gaat draaien en terug naar het punt waar ze was, maar later aangeeft dat ze niet meer achterom gaat kijken. Dit kan op zich natuurlijk, dat ze opnieuw besluit een pad terug te lopen zonder achterom kijken, maar het lijkt wat tegenstrijdig.

Nou, zoals je ziet, het verhaal heeft me geïntrigeerd en dank daarvoor, en voel je vooral niet verplicht je aan de wat dommige lezer aan te passen, maar hier kwam ik niet helemaal uit dus :).

Lid sinds

9 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dank je wel voor je uitgebreide feedback, Karel. ik zal kijken of het ergens nog wat aanpassing behoeft. Het verschilt denk ik ook wat je er als lezer uithaalt.

 

Gr. Nynke