Wat bij perspectief volgens mij het belangrijkste is, is dat het voor een lezer logisch aanvoelt. Logisch dat de informatie over de scène door deze bril weergegeven wordt. In jouw geval, waarin je het merendeel van het verhaal vertelt in derde persoon vanuit één bepaald personage, voelt het misschien natuurlijker aan om het ene stuk dat je zonder haar schrijft, iets verder verwijderd te beschrijven. Schrijf bijvoorbeeld alleen wat er in de scène gebeurt, maar niet wat de personages erin denken (third person limited). Of, anderzijds kun je juist plotseling heel diep in een ander personage kruipen, en alles strikt vanuit haar gedachten beschrijven.

Een andere optie die me te binnen schiet, is een schaduwpersonage introduceren. Wat ik bedoel met een schaduwpersonage is: een personage die in je verhaal rondloopt zonder dat de lezer weet wíe het is (je kunt misschien haar naam niet noemen, en haar steevast alleen aanduiden als 'de huurmoordenaar' - of wat ze dan ook is), waarvan de lezer zal weten dat je hoofdpersonage uiteindelijk met haar te maken zal krijgen... Is misschien vooral iets voor thrillers, maar wat let je om er in jouw genre mee te experimenteren (welke genre dat ook is ;).

De crux is denk ik om de keuze die je maakt - welke dat ook is - goed te kunnen verantwoorden. De keuze van perspectief moet logisch aanvoelen met betrekking tot wat je beschrijft. Ik weet dat het wazig advies is, en dat er tientallen manieren zijn om er invulling aan te geven, maar dat is denk ik ook mijn punt...

Misschien is het beste wat je kunt doen, enkele korte stukjes schrijven bij wijze van uitprobeersels, in verschillende perspectiefopties - en het te laten proeflezen.

Ik schrijf momenteel alleen derde persoon en ik snap je probleem. 
Iets wat ik vaak moet overwegen is: "Hoe belangrijk is het dat de lezer dit weet?" en daarbij af en toe ook gewoon dingen moet los laten.
Als schrijver wil je graag een zo'n compleet mogelijk beeld van je verhaal geven, daarin vergeten we wel eens dat de lezer ook dingen kan en mag invullen. Als je twee mensen intens naar elkaar ziet staren en blozen. 
Dan hoeft er geen andere POV te zijn om je te vertellen dat er achter de schermen iets romantisch speelt tussen die twee personen. 
Als man vuil en verwond op je af komt kruipen kan de hoofdpersoon ook vragen wat er gebeurd is en hoeven we niet zijn POV. Zelfs niet als hij in zijn laatste ademzucht "Verraad" uit blaast. 
De lezer en de hoofdpersoon kan invullen dat er een gevecht is geweest waar hij dodelijk verwond is geraakt door iemand wie hij nu als een verrader zou zien. 
Het opent zelfs een deur om meer te ontdekken over de man door de hoofdpersoon. 

Probeer de lezer de wereld samen met je hoofdpersoon te laten ontdekken. Jij als schrijver weet wat er allemaal op het pad moet komen, de lezer is een verlenging van de karakters in je verhaal en hoeft niet alles te weten wat jij-de schrijver weet. 

Denk bijvoorbeeld aan de Harry Potter serie (als je die gelezen hebt), Rowling veranderd zeldzaam van POV, en toch weten we dat de professoren en studenten op zweinstein complete mensen zijn met eigen levens en verhalen. Zelfs een groot deel van het plot wordt achter de schermen verwerkt. Sneep blijkt niet de vijand en neemt het op zich om de school te beschermen. We zien daar weinig van op de bladzijdes tot er een paar belangrijke details onthult worden wat zijn rol ineens zoveel duidelijker maakt en zoveel meer vervullend is voor de lezer, en zelfs een tweede keer lezen zou aanmoedigen.
Als Sneep zijn eigen POV zou hebben gehad zou dat de lezer heel wat mysterie wegnemen. 

(En ik wil met dit niet zeggen dat meerdere POV's niet mysterieus kunnen zijn natuurlijk. Het kan heel goed en leuk gedaan worden. George RR Martin heeft bijvoorbeeld hordes POV en nog steeds een bijzonder mysterieus verhaal, niet eens alleen om de magische elementen)