#299 De gevallenen

Maar ik had alles wat ik wilde – alles wat ik nodig had – en het zou goed komen. Met ons allemaal. 
   Dat was wat ik toen dacht, wat ik hoopte. Maar het heeft niet zo mogen zijn.
   ‘Myra, rij langzamer. Alsjeblieft. Op deze manier jaag je ons de dood in!’ roept Kyle. Hij klemt zijn hand zo strak om de bijrijdersstoel dat zijn vingers wit wegtrekken.
   Met de gedachte dat er niet nog meer van ons hoeven te sterven, laat ik zuchtend het gas wat los. ‘Sorry, maar we zijn al laat en als we gevonden worden...’
   ‘De overheid wéét niet eens dat we nog leven,’ onderbreekt Kyle me. ‘De anderen wachten wel.’
   Ik strijk over de kieuwen in mijn hals. ‘Dat mag niet. Het is niet veilig. Ze...’
   ‘Myra...’ 
   ‘Ja, ja, ik moet ontspannen.’
   ‘Als jij op je hoede bent, zijn de anderen dat ook. En dat is niet goed. Niet vandaag.’
   Ik zucht. ‘Sorry, ik zal mijn best doen.’

Wanneer we bij de grasvlakte aankomen, zie ik de anderen niet - Ben houdt ze vast verborgen. Hoezo ik ben de enige die op haar hoede is? 
   We lopen naar de steen met namen erin gegraveerd - negen namen.
   ‘We dachten dat jullie nooit zouden komen.’ Klinkt een mannenstem vanachter ons.
   Als ik me omdraai flikkert de lucht en worden Ben en Sofia zichtbaar.
   Sofia rent op me af en slaat haar armen om mijn nek, haar veren kriebelen mijn huid.
   ‘Natuurlijk kwamen we,’ zeg ik, Sofia omhelzend.
   Ze laat me los.
   We draaien ons naar de steen om.
   Kyle beweegt zijn hand. Bloemen stengels groeien uit de grond over de steen. 
   Gezamenlijk verstrengelen we onze handen en buigen onze hoofden in eerbied voor onze gevallen vrienden. Hopelijk de laatsten in de strijd voor ons recht om te mogen bestaan.