#296 Een goede buur...

'Nee Kelly, ik ben het zat! Alles, alles maken ze kapot. Dat laat ik godverdomme niet gebeuren. Ze gaan eraan.'
Als verstijfd sta ik achter onze schutting. Ik durf geen vezel te bewegen, zelfs mijn adem houd ik angstvallig gevangen in mijn borstkas. Alleen het afvalzakje met de sinaasappelschillen bungelt zachtjes heen en weer aan mijn vingers. Klaar om met een boogje in de container te belanden.

De zware stem van onze nieuwe buurman dendert opnieuw door de vroege ochtend.
'Niks mee te maken! Zij maken mij het leven zuur, dus ik maak ze af. Punt uit.'
In gedachten zie ik hem staan, Harry, met zijn peperdure IPhone aan zijn oor, kolenschoppen van handen en zijn Gucci zonnebril bovenop zijn wijkende haargrens.
Ik begin te zweten. Ik had me verre gehouden van alle roddels over onze nieuwe buren, maar uiteindelijk waren de verhalen over het vermeende criminele verleden van Harry ook mij ter ore gekomen.
Zijn zware ademhaling komt in golven over de schutting. Ik stel me voor hoe hij stomend van ingehouden woede naar de stem van zijn vrouw luistert die hem digitaal tot rust probeert te manen.
'Luister goed Kel,' briest hij ineens, 'ik kan niet eens meer rustig in mijn eigen tuin genieten van een biertje. Die monsters verpesten de lol, dus ze moeten dood. Punt uit.'

Paniekerig denk ik aan gisteravond en aan mijn ongetemde stelletje peuters die met uitgekiende precisie mijn antieke jeu-de-boules ballen één voor één over de schutting lieten vallen; exact bovenop de net geplante rozen van Kelly. Ik had mijn jongens bij de oren gegrepen en ze hun excuses laten aanbieden. Die waren door Kelly lieftallig in ontvangst genomen. Maar Harry dacht er zo te horen anders over...

In de stilte die volgt, dreigen mijn benen het te begeven. Mijn hart gaat als een razende tekeer.
Even gebeurt er niets, dan stampt Harry weg bij de schutting. 'Leven en laten leven me reet. Soft wijvengezeik' moppert hij voordat hij met een harde knal de deur achter zich dichttrekt.

Ik kom direct in beweging. Als een bezetene ren ik het huis in, spring met twee treden tegelijk de trap op en storm de slaapkamer van de tweeling binnen. Mijn bloedjes kijken me vanuit hun bedjes geschrokken aan, maar ik stoom door naar het raam en ruk het gordijn open.

Een paar tellen later zwaait de voordeur van de buren open. Een grote schaduw valt over het tuinpad. Met trillende ledematen zie ik hoe Harry naar buiten komt. Hij heeft niet eens de tijd genomen om zijn schoenen aan te trekken. Zijn blote voeten zijn net zo zonnebankbruin als zijn kalende schedel.

'Oh god oh god' wauwel ik, nu volledig in paniek. Harry loopt echter niet naar onze voordeur, maar richting plantsoen aan de overkant van de straat. Dan pas zie ik het gebloemde emmertje in zijn hand.
'Mam, wat doet de buurman daar?'
Mijn aapjes zijn inmiddels op het bureau naast me geklommen en turen nieuwsgierig naar buiten.
'Lieverds ik...'
Maar voordat ik mijn zin af kan maken, geeft Harry een zwiep aan het emmertje. Met een grote boog lanceert hij een kluwen naaktslakken tussen de struiken.
De kinderen gillen van plezier.