Echt stomtoevallig had ik haar lange, losse kapsel één keer met eigen ogen gezien: in de week dat ze nieuwe gordijnen kregen. De buurvrouw keek me aan maar zwaaide niet terug en pas toen begreep ik het. Inmiddels moet ik me weer gewoon behelpen met schimmen en silhouetten.

Ook de achtertuin had hij aangepakt. Net als wij. Bij ons de tegels eruit, bij hem de tegels erin. Terwijl onze oase dat jaar vergroende werd het gras bij de buren allengs grijzer. Alleen zijn nieuwe geïmpregneerde schutting kleurde op zich niet eens zo heel onaardig bij de twijgjes van onze op dat moment nog kale heg. 'Maar in de zomer zitten jullie dus vrij,' had onze schoonmaakster die herfst opgemerkt, half terecht, want de heg doet zijn werk zelfs in april al.

Dat ook de buurman wel degelijk beschikte over groene vingers merkten we op de eerste daadwerkelijke lentedag. Schijnbaar geduldig leidde hij een druivenrank langs de voorruit met de immer gesloten vitrage. Samen met het struikgewas dat hij vervolgens in zijn voortuin plantte was het architectonisch concept van hun doorzonwoning, die Gerrit Rietveld zelf nog had ontworpen, deskundig de nek omgedraaid.

Ik ben de beroerdste niet en wilde bovendien geen inkijk op mijn thuiswerkplek, dus die toevallige zichtlijn barricadeerde ik daarna met een insectenhotel van twee meter. Weliswaar keken de buren daardoor vanuit hun zijraam rechtstreeks tegen het relatief onesthetische achterwerk van mijn bouwsel aan; maar dat was louter in theorie een probleem, omdat ze ook dat inkijkje in hun privéleven afsloten met een nauwkeurig passend rolgordijn.

Natuurlijk maakte al die burgerlijke verschansing mij juist gruwelijk nieuwsgierig. Soms zie ik haar naar de auto lopen. Dan gaat ze waarschijnlijk naar kantoor. Met die westerse outfit oogt ze ineens heel energiek. In het weekend ken je haar nauwelijks terug, als ze haar stoepje schrobt in iets dat vermoedelijk een kluspak is of iets ouds van haar moeder. Dan draagt ze ook ineens zo'n pantybruine hoofddoek die wel comfortabeler móét aanvoelen dan de fleurige shawltjes die ze doordeweeks altijd op heeft.

Het schijnt dat Nederlanders vooral tijdens de avondschemering graag nog even een etalage maken van hun woonkamer. Een onbedoeld gevolg zal wel zijn dat we in het gouden uur binnenshuis niet zoveel spannends ondernemen. In een bunker gaat het omgekeerde op, denk je dan al snel. Maar misschien betrachten onze buren wel heel gewoon de ware geest van de ramadan, dat kan prima. Of bingewatchen ze van alles. Of sluit het één het ander niet uit. Of kan hun opvoedmethode het daglicht niet verdragen, want overdag tv kijken is een crime, weten wij uit ervaring. Verder lijkt het in elk geval een heel fatsoenlijk jong gezinnetje, dus die opvallend overdadige privacydrang, dat zal dan wel gewoon hun ding zijn, of toch vanwege dat geheimzinnige haar van haar.