#293 - Lieve, lieve vriend

Lieve, lieve vriend,

Wat is het vandaag mooi weer geweest en wat heb ik je gemist. 

Ik schrijf deze brief zittend aan mijn bureau, met oorkappen op en het raam gesloten. De ondergaande zon warmt door het raam mijn hoofd, als ik tenminste rechtop zit. Ik ben een kromme schrijver. Hoe ik hier terecht gekomen ben zal ik zó proberen te beschrijven alsof je er zelf bij was. Misschien biedt het je troost - mij in ieder geval wel.

Ik gooi mijn linkersok op de bank, ik gooi mijn rechtersok op de bank - ze glijden er langzaam vanaf alsof ze zeggen: neem ons mee. Ik steek mijn voeten in mijn teenslippers en merk dat ik nog steeds groei. Mijn hielen hangen half buiten de slippers en het schoeisel prikt aan mijn reeds verkloofde vel. Ik kijk nog een keer op mijn mobiel naar de temperatuur om mezelf te verlekkeren. Twintig graden, voelt als tweeëntwintig - ben jij wel eens opgestaan en heb je dan gezegd: het voelt als tweeëntwintig? Ik leg de mobiel op de salontafel en pak mijn stapeltje boeken er vanaf. De tafel wankelt onder het gewichtsverlies. Met de boeken onder mijn koud-natte linkeroksel open ik met mijn rechterhand de deurklink die immer vettig blijft van de voetencrème die immer nodig blijft.

Ik stap de tuin in. De wind, adem van een liefhebbende vrouw, kruipt via mijn korte broek omhoog een streelt mijn plakkerige dijen. Ik leg mijn boeken op de grond, klap de tuinstoel uit, ga zitten en denk: als de wind er niet was, was het net alsof ik binnen zat. Ik pak het bovenste boek van de stapel, sla het open, snuif erin en leg het op mijn schoot. De geur van muffe appelen blijft lang mijn neus prikkelen. Of wacht... Ha... Hatsjie. De zon. Ik heb in mijn elleboog geniest, maar met korte mouwen blijkt dat geen aanrader. Ik veeg het lauwwarme smeersel af aan de zijkant van de stoelleuning waarvan de witte kleur me verblindt in dit felle licht. Uit het borstzakje van mijn shirt pak ik mijn zonnebril bij het pootje, waarop ik, dikwijls in verdachten verzonken, zo vaak heb gekauwd dat het aanvoelt als een prop uitgespuwde kauwgom. Ik zet de bril op mijn neus en plots hangt over alles een waas als in jouw donkerste dagen - zo stel ik het me voor.

Ondanks mijn elleboog heeft mijn nies vlekjes achtergelaten op het boek - als het een servet was zou ik het weggooien. Ik sla mijn benen over elkaar om er een plankje van te maken. De aders van mijn bungelende voet zijn opgezwollen. Voordat ik begin te lezen staar ik even in het niets en laat het briesje mijn benen kietelen. In de verte hoor ik ronkende motormuizen hun geluk zoeken in de reis.

Dan hoor ik een gemorrel aan de achterdeur van de buren en voor ik het weet breekt de hel los. Mijn buren hebben drie jonge kinderen moet je weten.

Kelen open.

Klapstoel dicht.

Dus hier zit ik dan. Ramen kunnen niet dichter dan dicht en ik hoor nog steeds de schelle klanken van het onschuldig egoïsme. Ben jij vroeger ook zo'n schreeuwer geweest? Hoe gaat het verder met je? Ben je buiten geweest?

In afwachting op je antwoord.

Liefs,

M.