#292 - De Confrontatie

“Zie je dat beertje daar, jongen?”
“Waar? Ik zie hem niet.”
“Goed kijken. Bij dat raam met die blauwe gordijnen.”
“Ja! Ik zie hem papa!”
“Zo'n beertje zetten de mensen tegenwoordig voor het raam, omdat ze geloven dat hij het coronavirus afschrikt.”
“Maar hoe kan dat beertje nou een virus afschrikken, papa?”
Paul draait zijn hoofd weg van Pimmetje en blijft stil. Hij denkt even na en richt zich toch weer tot zijn zoontje.
“Weet je, jongen. In tijden van crisis zoeken mensen vaak naar een vorm van bijgeloof. Maar het slaat natuurlijk helemaal nergens op en ik blij dat je dat op jou leeftijd al inziet. Je lijkt echt heel veel op je vader. Je bent extreem slim. Ik denk dat jij ooit minister-president van dit land gaat worden. Ik zie het al helemaal voor me.”
“Wat zeg je nou allemaal, papa?”
“Sorry jongen, papa wordt een beetje gek van al dat thuis zitten. Eerlijk is eerlijk, ik hoop dat jij en je zusje snel weer naar school moeten.”
Pimmetje gelooft zijn oren niet. Heeft papa weer gedronken? Heeft papa weer een blauw pilletje op?
“Papa, je doet een beetje vreemd. Heb je weer zo'n blauw pilletje genomen?”
“Hou je smoel gozer! Wie denk je wel niet dat je bent! De enige reden waarom jij bestaat is voor de kinderbijslag!”
Pimmetje rent huilend weg, onderweg struikelt hij over zijn losse veters. Wanneer hij paniekerig de achtertuin in loopt ziet hij zijn moeder de was ophangen.
“Pimmetje, wat is er aan de hand!? Waarom huil je?”, vraagt Paula.
“Papa heeft weer een blauw pilletje genomen, maar deze keer deed hij heel boos tegen me. Ik weet niet hoelang ik dit nog tolereer, mama.”
Paula weet genoeg. Ze pakt haar telefoon uit de achterzak van haar spijkerbroek. Snel scrolt ze richting de T in haar contactenlijst. Theodoor. Ze belt hem op.
“Theo? Theo!? Ik wil dat je nu hierheen komt. Paul heeft weer een blauw pilletje genomen.”
“Paula? Het is vijf uur 's ochtends. Ik lig net in bed..”
“Je komt nu hierheen, Theo! Ik wil dat je Paul confronteert met zijn zelfdestructieve gedrag. Hij is vannacht weer beertjes gaan tellen met Pimmetje. Toen ik zojuist de was aan het ophangen was, kwam die arme knul huilend de tuin binnen rennen. Helemaal overstuur.”
“Jij hangt om vijf uur 's ochtend de was op?”
“Ja.”
“Sorry hoor Paula, maar volgens mij zijn jullie allebei niet honderd procent.”
“Ik heb ook helemaal niks aan jou, schele dwerg. Slaap lekker!”
Paula kookt over van woede en pakt de waterkoker van het aanrecht. Ze geeft de waterkoker een kusje en vult hem met water. Ze wacht twee minuten tot het water kookt, in de hoop zelf af te koelen. Het helpt niet, ze is nog steeds boos. Ondertussen hoort ze Paul thuis komen.
“SCHAT IK BEN WEER THUI-HUIIIIIS. Ik heb vandaag maar liefst acht beertjes gezien!”, roept hij enthousiast vanuit de gang.
Paula loopt met de waterkoker naar de gang, maar blijft wachten om de hoek. Paul heeft niks door en nadat hij zijn string aan de kapstok hangt, loopt hij richting de woonkamer. Dan springt Paula met de waterkoker achter de muur vandaan. Dreigend kijkt ze Paul aan. “Ik ben helemaal klaar met jou!”, en ze gooit het kokende water over Paul heen. Paul voelt het water zijn huid inbranden. Zijn gezicht begint te smelten en het vlees druipt langzaam over zijn lichaam naar beneden. Pimmetje die stiekem alles op afstand heeft gevolgd, kijkt zijn moeder aan met tranen in de ogen. Dan barst hij in lachen uit: “1 april!”