Onstopbaar golft de corona besmetting over de aarde. Dat weten we en het nieuws, beelden en geluiden gekoppeld aan angst en onzekerheid, rollen je huis in. Stoten je lijf in. We voelen ons niet goed en voelen ons nog slechter. We blijven ver uit elkaar, en wat in ’s hemelsnaam doet dat met ons?

Ik wist niet wat er gebeurde toen ik afstand moest nemen van mijn geliefde toen hij zich niet goed voelde. Griep en hoesten, een uitgestreken wit gezicht en zijn lichaams temp leek te verhogen. Ik wilde dichtbij zijn. Juist omdát hij zich ziek voelde wilde ik blijven om hem te omringen met mijn zorg en aandacht.
De griep verschijnselen leken angstaanjagend veel op die van het heersende virus…  mijn brein raakte doordrenkt van onzekerheid bij dat besef. De impact ervan gaf me koude rillingen. Het raakte. Elke beweging naar elkaar toe kreeg een ‘pas-op’ gedachte. Mijn koesterende aanrakingen veranderden binnen no time in afwerende.
“Nee”, dacht ik, “Als hij het heeft dan heb ik het allang ook! Waar maak ik me druk om?”  Maar de heersende collectieve angst had in mij een gevoelige snaar geraakt want ik belandde in een mate van shock. De vertrouwde liefdesband met mijn partner was verstoord door een onveilig gevoel van reëel besmettingsgevaar. Een gevaar dat als een donderwolk het verlangen om bij elkaar te zijn wegstemde . Het was niet safe. Deze janboel weigerde ik aanvankelijk te accepteren. Maar het ging niet… Durfde hem op geen enkele manier meer aan te raken, laat staan te kussen en met een total loss gevoel vertrok hij uiteindelijk.

Nu, een paar weken later, stormt het corona avontuur nog steeds over de aarde. Fysiek aanraken blijft een verbod en ik heb me daarbij neergelegd. In plaats daarvan ben ik de mensen meer in de ogen gaan kijken en de rust en de kracht die daarmee aangeraakt wordt is overtreffend. Ik voel ze dieper en meer dichtbij dan ooit.