Opdracht #291 Aanraking

We zijn op date. Hij vindt me leuk en ik hem. Hij jaagde en ik gaf toe; het oude verhaal. Hij is snel met zijn tactieken; complimenten vliegen me om de oren terwijl ik teveel zoete witte drink en de spaghetti op mijn bord elegant om mijn vork probeer te draaien. We lachen, hij is grappig maar ik ook, met dank aan de mooie fles die inmiddels meer aan mijn kant van de tafel staat. Ik weet niet wanneer, ik weet niet hoe, maar nu staan we voor de deur van mijn huis op deze zachte lenteavond.

Hij leunt voorover, ik kan zijn adem voelen en zijn volle lippen zien er zacht en tegelijk stevig uit. Nuchter nu. Ik draai mijn hoofd weg, lach plagerig en bedank hem voor de fijne avond.
Ik zie dat hij dit niet had verwacht, ik breng hem van zijn á propos. Logisch ook; ik heb de belofte naar meer zelf in de lucht gehangen.

Nuchter nu. Ik zucht diep; hoe leg ik het uit? Hoe vertel ik hem dat ik niet aangeraakt kan worden door iemand voor ik heb verteld over de HIV? En dan in één adem door dat je het niet aan me kan zien, dat er wel wat meer voor nodig is dan een kus om besmet te raken, maar dat veel mensen dat nog steeds niet weten? En hoe kom ik er achter hoeveel hij over de aandoening weet, of hij dan van me walgt of dat het voor hem geen issue is? En of hij me een leugenaar vindt? Ben ik klaar voor afwijzing, of, erger nog, medelijden? Ik verlang naar liefde, naar intimiteit.

Ik praat, in het licht van de straatlantaarn. Hij luistert, kijkt me aan en pakt mijn hand. Mijn hart wordt gestreeld door een satijnen veer.