Ik zit op de vloer van mijn slaapkamer. Dezelfde kamer waar we twee weken geleden nog hartstochtelijk de liefde bedreven.
De laptop staat aan. Ik wacht tot hij binnenkomt bij het videobellen.
Ik voel mijn billen drukken op de vloer, mijn knieen verkrampen altijd in deze kleermakerszit. 
Daar is hij. Mijn geliefde, mijn levensadem. Ik zie zijn lachende hoofd.
De krullen die ik zo graag vastgrijp. We lachen. We praten wat over kleine, onbenullige dingen. “Redt je het” wil hij weten. “Nee!” wil ik schreeuwen. “Ik haat deze quarantaine. Ik vlieg niet meer omdat ik jou mis”.
Maar ik zeg het niet. 
“Tuurlijk,” doe ik nonchalant. “Deze tijd gaat voorbij, toch? Wat zullen we blij zijn als we weer samen zijn.”
“Dan ga ik je helemaal opvreten!” zegt hij. 
Ik lach maar het klinkt als een snik.
“Hé..”.zegt hij bezorgd. “Je bent verdrietig”.
“Ik mis je gewoon…”fluister ik.
“Ik mis het dat ik je niet kan aanraken, kan voelen!”
Hij schraapt zijn keel. Ik zie zijn ogen vollopen. “Ik mis jou ook…”fluistert hij. “Ik leef maar half. Ik ben geamputeerd…”
Een tijdje zeggen we niets meer. Ik strek mijn handen uit naar het scherm. Hij doet hetzelfde. We buigen naar de camera toe. Ik zie zijn mond heel dichtbij. Ik leg mijn mond ook tegen de camera. Ik hoor zijn adem via de speaker binnenkomen. Mijn adem stem ik af op zijn ademhaling. Zodra hij inademt, adem ik uit. Mijn inademing is zijn uitademing. 
We ademen elkaar in en uit. 
Na een tijdje sluiten we af. We fluisteren nog wat tedere woordjes naar elkaar. 
Dan ga ik slapen. 
In mijn droom komt hij bij mij. We vrijen. We hebben lief. 
De volgende ochtend lees ik zijn appje. “Vannacht van jou gedroomd….”.
Onze geesten hebben elkaar geraakt vannacht.