Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen

Mud stream  

Het stortregende als nooit tevoren. Het water gutste in stromen uit het dreigende, donkere wolkendek. Het hooggebergte roerde zich. De puinkegels rond de krater werden losgetrild en zogen zich vol water, dat als een tirannieke onderstroom uit hun voeten gleed.

Toen gebeurde het. Het opgehoopte, klastische gesteente kwam in beweging en schoof honderd meter breed onderuit. Er ontstond een gulzige modderstroom, die huizenhoge rotsblokken meesleurde. Met krakend en schurend geweld zocht deze zich een weg door de grubben van het gebergte.

Het grove gesteente bleef onderweg hangen en de modder bedekt nu de dikke ijslaag op het meer.

Een onterecht kerstcadeau   

Vorige week heb ik 99 gouden IWC-klokjes opgehangen bij de aanlegsteiger. 50 heren- en 49 dameshorloges. Van elk is er één verdwenen, zonder plaatsing van een 99-woordenverhaal. De dief staat gebeiteld in de bewakingscamera. Ik noem geen naam. Ik verzoek de graaier óf de horloges terug te brengen óf het volle pond te betalen:
€ 160.000.

De euro is hier geen betaalmiddel, daarom heb ik een cripto-munt geïntroduceerd: de SOL-Bit. Eén SB = € 10.000. In plaats van de horloges, graag 16 Sol-Bits in de brievenbus.

Het geld zal worden besteed aan restauratie van het Belgische wegennet.

Uit eigenbelang  

De dief heeft zich al gemeld. Om met de woorden van Donald Tromp te spreken: een zeer sympathiek persoon. Hij/zij heeft haar/zijn verontschuldiging aangeboden, het was niet de bedoeling om te graaien, wel als kerstcadeau.
De SOL-Bits zijn inmiddels gedeponeerd.

Waarom het geld naar de slechte staat van het Belgische wegennet gaat?
Als ik tussen de Limburgse heuvels verblijf, kom ik regelmatig in de Belgische grensstreek. Bij terugkeer moet ik steevast naar de garage om er de schokbrekers van mijn auto te laten vernieuwen. Een enkele keer zelfs inclusief de knalpot.

Eigenbelang is mij niet vreemd.

Een verwilderde Ducodorus  

Het noodweer van eergisteren was het gevolg van een kortdurend warmtefront. Kolkende modderstromen en lawines waren het gevolg.

Ducodorus is al twee dagen niet thuis gekomen. Hij heeft een chip in zijn halsband waardoor ik hem met mijn drone makkelijk kon opsporen. Hij heeft zich al jagend bij de ijsberen aangesloten. Ik heb kunnen filmen hoe hij in goede verstandhouding met die twee wildebeesten een groep everzwijnen in de poten van de beren joeg. Even later zaten ze met z’n drieën aan een feestmaal.

Het wordt nu de hoogste tijd dat ik die twee delete óf naar elders transporteer.

De zin van het leven  

Op Kerstdag zit ik met Anja bij kaarslicht aan het diner. Zij heeft de beste delen van een wildvarken gefileerd. Tussen het everzwijn en de pudding vraagt ze plotseling: ‘Dos, welke zin geef jij aan je leven?’
‘Interessante vraag’, zeg ik. ‘Laat ik voorop stellen dat het leven in evolutionair perspectief geen enkele zin heeft. Wij doen er wel verstandig aan zín aan het leven te geven.
Thuis tussen de heuvels, streef ik naar geluk samen met jou. Hier op het eiland ben ik, evenals jij, een solipsist en dien ik mijzelf, om daardoor hier en hiernamaals gelukkig te zijn.’

Anja’s zin van het leven

Na de pudding, bij een goed glas wijn, vroeg ik Anja op mijn beurt wat háár zin van het leven is.

Ze ging er even goed voor zitten: ’Als ik tussen de heuvels woon komt mijn werk als forensisch patholoog anatoom op de eerste plaats’, was haar kordate antwoord. ‘Dat neemt niet weg dat ons geluk sámen hoog genoteerd staat.
Op ons eiland stel ik de zin van mijn leven geheel ten dienste van jou. Immers, jij bent de egotripper en ik kan niet anders dan jou te behagen, opdat jij hier en hiernamaals het eeuwige geluk moge ervaren.’

De deceptie  

Anja is zóó’n geweldige schat.

Later die avond, bij een derde fles wijn, biechtte ik op dat ik onlangs met Sofia Loren, toen ze nog vijfentwintig was, naar bed ben geweest en er volop van had genoten.
Ze stond op, gooide haar glas wijn over tafel en liep de kamer uit. Ik waggelde haar achterna.
‘Anja, wacht nou even… je weet toch dat het maar digitaal was’, mompelde ik.
’Het is wel goed met jou, Dos Wijnhof. Ik pak mijn koffers.’
En ze ging… terug naar de heuvels.
Sufferd die ik toch ben. Het hele kerstfeest naar de kloten.

Koningspinguïns  

Tweede kerstdag was ik weer alleen op het eiland. Anja had dus de benen genomen naar de Limburgse heuvels.

’s Middags las ik een interessant verhaal over de Koningspinguïn waar ik meer over wilde weten. Ik raadpleegde internet. Maar vóór ik toegang kreeg tot de gewenste informatie, moest ik eerst het cookiebeleid goedkeuren. Dat deed ik uiteraard zonder te lezen wat de voorwaarden inhielden.

Een uur later ging ik met Duco een eind wandelen en hoorde ik aan zee een hoop kabaal. Bij het strand aangekomen zag ik tot mijn grote verbazing dat zich daar vele honderden Koningspinguïns ophielden.

Lieve Dos,

Ik voel mij zo schuldig. Mea Culpa. De 99-woorden die ik eerder als dramaqueen over zuurstofgebrek schreef, gingen over mijzelf. Sindsdien staar ik wat uit het raam en kijk naar koolmeesjes die in mijn 'petite cour' landen en opvliegen. Ik relativeer nog stukker dan ik voorheen deed. 

Het is zo verrukkelijk te lezen dat je 'Histoires de Femmes' bestelde. 

Wil je me laten weten hoe je het vindt? 

Merci. M. 

(hoe gaan we dat doen voor wat betreft het signeren, stuur je mij jouw exemplaar dat ik dan terugstuur?) 

Lieve Mili,

Ik heb gespeurd naar je 99-woorden met zuurstofgebrek, maar helaas niet gevonden. Je gebrek aan lucht verontrust mij ook al zonder het achterliggende verhaal. Wat is er aan den hand met jou? Leef jij wel gezond? Rook je soms een pakje zware Van Nelle per dag, of zijn er kerels die je keel dichtknijpen?

Dag in dag uit voor het raam zitten kijken naar opvliegend gevogelte is even erg als achter de geraniums zitten. Je hangt waarschijnlijk in een dipje. Daar moet je uit zien te komen.  Lang geleden heb ik je een goede therapeut aan de hand gedaan, die weet wel raad met jou. Wil je hem niet eens consulteren?      https://youtu.be/vkSZFh70hGc

Je kunt ook voor kortere of langere tijd hier op het SOL-eiland komen wonen. Het gastenverblijf in de blokhut is nog steeds beschikbaar. Of je kunt je intrek nemen in  de lodge, beneden bij het meer. Beide onderkomens zijn van alle gemakken voorzien en kost en inwoning zijn gratis.

De lucht in dit universum bestaat voor 40% uit pure zuurstof; je hoeft hier nauwelijks adem te halen.

Als de omgeving van de lodge je niet bevalt, kun je besluiten solipsist te worden en in een handomdraai creëer je je eigen landschap. Makkelijk zat.

Dat je nog stukker relativeert dan voorheen is een goed levensteken. Mijn stelling is dat je nooit stuk genoeg kunt relativeren.

Over jullie ‘Histoires des Femmes.’
Ik bestelde het boek vrijdag ’s avonds en de volgende dag om 10.21 stond het tegen de voordeur. Post NL had niet aangebeld, zo druk hebben ze het. Gelukkig regende het niet.
Ik heb de week-end krant aan de kant gelegd en heb de eerste helft van het boek gelezen. De volgende dag kwam de tweede helft aan de beurt, nadat ik eerst mijn 99-w verhaal Mud Stream had geschreven.
Na het lezen van jullie laatste verhaal en gedicht, kwam ik op het idee een ode aan jullie boek te brengen, door twee zinsneden uit mijn verhaal te vervangen door een uit jouw verhaal en een uit het laatste gedicht van Elyse.
Van jou leende ik uit het voor-voorlaatste verhaal ‘een lange dweil’ en van Elyse’s gedicht ‘dat zwaar aan de hemel hing’. Dit geleen was niet bedoeld als plagiaat, maar een verkapt applaus voor jullie nieuwe boek. Alleen jullie twee zou het zijn opgevallen.
Twee nachten later werd ik wakken en overdacht wat ik spontaan had gedaan en keurde het niet goed. Een verhaal over een kolkende modderstroom als ode aan jullie mooie boek. Dat kon makkelijk verkeerd opgevat worden. Dus heb ik het snel veranderd. Mijn excuses.

Zoals gezegd een mooi boek. Ook stevig. Ik schat in dat als ik het dagelijks ter hand zou nemen, ik dit makkelijk vier eeuwen zou kunnen doen zonder dat het uiteen zou vallen.
Van jouw rauwe verhalen, Mili, heb ik genoten. Typisch Mili. Ik heb ze wel te snel gelezen. Dat ga ik nog eens op mijn gemak overdoen. Dat geldt ook voor de gedichten van Elyse. Die zal ik wat grondiger moeten aanpakken wil ik er dieper in kunnen doordringen. Mijn poëtische resonantie ligt veel lager dan die van Elyse. Het zal een hele klus worden die van mij op te krikken.
De tekeningen van Judith vind ik minder geslaagd. Er is niets mis met de tekeningen an sich, maar ik vind ze te weinig passen bij de teksten. Het is telkens een ‘lange Lies’ , weliswaar zeer kleurrijk, met een nietszeggende gezichtsuitdrukking en slechts met een veranderde pruik , een bocht in haar lijf, of een eind garen, refererend aan het bijbehorende verhaal.
Ik wens jullie veel succes ermee.

Het signeren pakken we veel makkelijker aan, Mili. Het heen en weer opsturen van het boek wordt bijna net zo duur als het boek zelf. Bovendien pomp je weer extra CO2 de lucht in, terwijl ik me uit voorzorg juist CO2-schaamte zit aan te praten.
Als jij bij je volgende bezoek aan het SOL-eiland een bericht in de brievenbus bij de aanlegsteiger achterlaat met de tekst die je in het boek zou willen schrijven, dat zorg ik ervoor dat deze geprojecteerd wordt op de derde pagina van jullie boek. Is dat niet een elegante oplossing?

Maar los van alles, Mili: waar blijven jouw 99-woorden-verhalen. Jij schrijft ze natuurlijk wel, maar ik schat in dat je je kruit droog wilt houden voor je volgend boek.

Onthulling 

Op 1 januari 2020 krijgt dit SOL-eiland een echte naam. Ik heb een groot naambord gemaakt dat ik bij de aanlegsteiger heb opgehangen.

Ik heb alle bewoners van het eiland uitgenodigd bij de plechtigheid aanwezig te zijn. Dat zijn: (als Anja is bijgedraaid) Anja en ik, onze hond Ducodorus, de twee ijsberen (de Grizzly slaapt), alle everzwijnen, de klipgeiten en uiteraard ook de pas aangekomen Koningspinguïns.
Voor iedereen is er een hapje en eventueel een drankje. Ik heb bijvoorbeeld veertien tonnetjes haring laten aanrukken.

Ik heb de twee ijsberen bereid gevonden het witte zeil van het naambord te krabben.

Kak

Hij staat in zijn ondergoed voor de spiegel en legt zijn haren met Brylcreem glanzend in het gelid. Tevreden bekijkt hij het resultaat. Dan sprenkelt hij Old Spice op zijn wangen en snuift genietend de geur op.
In de slaapkamer wachten hem zijn gestreken overhemd, blauwe blazer, geperste grijze pantalon en glanzend gepoetste loafers.

Als hij even later met verende tred de huiskamer binnen komt, slaat Esina beide handen voor haar mond.
‘Tjeetje Ton, wat krijgen we nou?’
‘Ach mijn liefste, je moet er wat voor over hebben als je solliciteert naar de burgemeesterspost van ‘s lands grootste kakstad.’

Kak - vervolg

‘Maar Ton, dat is toch niets voor jou? Ze zien je aankomen!’
‘Nou dat is dan maar goed ook, anders doen ze de deur niet open.’
Ton lacht zelf om zijn grapje en vervolgt ‘Die baan is echt geknipt voor mij! Het is natuurlijk wel van boreaal en veni, vidi vici en zo, maar je moet ook niet vergeten dat pecunia non olet, dus!’
‘Wat bedoel je daar nou weer mee? Dat snapt toch geen hond?’
‘Precies daarom gaat het mij nou net lukken, Esina! En onze kachel moet toch ook branden? Net als die oudejaarsbrandstapels. Quod erat demonstrandum!’

Wat zijn jullie toch heerlijk van de tongriem  gesneden.  Heerlijk om te lezen.

Dag Dos, dag Mili. Ik ben inspiratie aan het opdoen voor een dagelijkse oefening. Misschien ga ik mijn boekje wel te buiten.

Prettige dag verder.

Dag Dos, ik kom terug, hoe dan ook. Kus.

Dag Ton, dag Riny. 

Ik ben vergeetachtig de laatste tijd. Komt door de leeftijd, hoop ik. Dus schrijf ik veel op allerlei papiertjes. Dit kan gaan om zeer banale dingen.

Nu is het zo dat mijn partner gevoelig is voor interesse van probleempjes die zij ondervindt. Laatst had ze een tand stuk gebeten. Ik voelde het komen en schrijf op mijn briefje, in telegramstijl : vragen hoe het met haar tant is.

Dus vraag ik haar ’s anderendaags, hoe het met haar tante is.

“Hoezo, wat is er met mijn tante? Je vraagt naar mijn tante en niet hoe het met mij is.”

Heb genoten van je verhaal. Doet me nostalgisch terugdenken aan mijn jeugd.

Ontslagen

Verleden week woensdag werd ik om kwart over tien ontslagen uit het brandwondencentrum. 

Acht weken lang hebben ze daar aan me gesleuteld en geschraapt; vooral om me in leven te houden maar ook om me zo goed mogelijk op te kalefateren. Ik was namelijk voor tachtig procent verbrand, heb helse pijnen doorstaan en zó hard geschreeuwd dat het stucwerk in de kamer barstte en van de muren sprong. 

De directeur van de particuliere instelling is hoogst persoonlijk poolshoogte komen nemen en verzekerde mij dat hij me de torenhoge rekening zou presenteren. 
Hopelijk dekt mijn WA verzekering deze schadepost.

(Wordt vervolgd)
 

Mijn redding

Het deel van mijn lichaam dat de vuurregen wonder boven wonder heeft doorstaan is mijn borst en buik. De rest van mijn lijf werd zwaar en praktisch onherstelbaar beschadigd. De plastische chirurgen stonden voor een raadsel. Aanvankelijk wilden ze niet aan hersteloperaties beginnen in de zekere veronderstelling dat ik niet lang meer te leven had. 


Ze gaven me sterke pijnstillers en lichtten Anja in. Met haar hebben ze hun bevindingen gedeeld en haar proberen voor te bereiden op mijn aanstaande einde. Ik herinner eraan dat Anja patholoog-anatoom is.

Er ontstond een discussie op hoog academisch niveau. Mijn redding.
 

Mijn redding

Zoals ik eerder al schreef, Anja mijn vrouw, is een lieve, zorgzame meid. Ze is in alle richtingen rekbaar, maar als ze rotsvast tegengewerkt wordt, raakt ze in vuur en vlam.
 
Zoals bij die chirurgische trekpleisters, die mijn aardse vroegtijdig voor het eeuwige wilden inruilen. Toen ging ze voor me door het vuur, zoals ik me er ook doorheen geworsteld had. 

Ze dreigde het plastische team voor de tuchtraad te slepen als het niet onmiddellijk de broodnodige handelingen verrichtte om me er bovenop te helpen.

Ze gaven schoorvoetend toe en vanaf dat moment nam Anja de leiding.

De eerste operaties

Ik kom later terug op de toedracht van mijn verbranding. Eerst moest er met gezwinde spoed gehandeld worden.

Mijn hoofdhuid was totaal verbrand, die moest van de schedel geschraapt worden. Bij dit secure werkje bleek dat ook de helft van de schedel verpulverd was. Deze werd heel voorzichtig met scalpel en marterharen kwast verwijderd tot op het hersenvlies. Later zou moeten blijken of ook de hersenen aangetast waren.

De open gevallen delen van mijn schedel werden dicht geplamuurd met een soort epoxyhars.

Later zou de hele schedel bekleed worden met huid van een van mijn billen.

De voortgang

Bij de voortgang van de chirurgische werkzaamheden ontstonden er geen discussies meer. Het team werkte met Anja samen alsof ze jarenlang niet anders gedaan hadden. Ze waren het met elkaar eens dat allereerst voorkomen moest worden dat er droog gangreen en koudvuur zou kunnen ontstaan en dat de rest van het hoofd als eerste geconserveerd moest worden.

Mijn neus was tot op het bot weggevaagd. Daar gaapte nu een zwart gat in de vorm van een gelijkbenige, puntige driehoek, die overging in de bovenkaak met gave snijtanden. Ook mijn boven- en onderlip waren verzengd. Evenals mijn onderkaak.
 

Een luchtig aangezicht

Door de vuurzee was het tandvlees van mijn onderkaak aan de kook geraakt, met gevolg dat mijn gebitsprothese (met splinternieuwe facings nog wel) los kwam te zitten. Op de hectische vlucht voor het vuur is dit gebit uit mijn mond gerammeld.
Dat is op zich niet zo’n probleem, want een prothese is later makkelijk opnieuw aan te meten. Maar nadat alle vlees van de onderkaak is geschraapt, is een tandeloze kaak geen gezicht. Temeer, omdat ook mijn rechterwang in het niets is opgegaan.
Na verwijdering van mijn rechteroog kijk je nu ongehinderd in de holle oogkas.

Intermezzo

Wat ik hier schrijf over de voortgang van de operaties die ik in korte tijd onderging, heb ik uiteraard zelf niet bewust meegemaakt. Het is een parafrasering van het verslag dat Anja later uitbracht.
Zelf lag ik diep weggedoken in mijn onderbewuste, op mijn pijnlijke, met bloed gevulde blaren van mijn tweedegraads verbrandde rug.

Ook  vertelde ze me hoe haar ‘collega’s’ probeerden te achterhalen hoe deze verbrandingen tot stand waren gekomen. Zij had geen krimp gegeven.
Op dat moment wist ze het niet met zekerheid, maar zij had wel een vermoeden. Ik kwam immers rechtstreeks van het SOLeiland.

Intermezzo

Dat Anja een juist vermoeden had wat me was overkomen was evident. Ze wist wat me de laatste weken voor de jaarwisseling sterk bezighield. Ze kende ook mijn pyromane inslag en ze kon het afleiden uit de aard van de derde en tweede graad verbrandingen. 
De juiste toedracht was haar onbekend. Mijn groots opgezet plan moest voor haar een spectaculaire verrassing zijn.

Dat het anders verliep dan gepland, kwam door mijn bekentenis op Kerstavond: ik was virtueel met de vijfentwintigjarige Sofia Loren naar bed geweest. Zij raakte overstuur en nam de biezen naar onze thuisbasis: de Limburgse heuvels.

Tekst verwijderd door auteur

Verwijderd door auteur.

Tekst verwijderd door auteur

Tekst verwijderd door auteur.

Tekst verwijderd door auteur

Tekst verwijderd door auteur.

Tekst verwijderd door auteur

Tekst verwijderd door auteur.

Tekst verwijderd door auteur