Wekelijkse schrijfopdracht #289 Inleven

Aarzelend zet hij zich aan zijn werktafel en zoekt zijn dagboek tussen de stapels boeken. Terwijl hij het opneemt valt er een kruimel croissant van zijn witte snor. Zijn lekkere cigarillo verspreidt een fijne rookpluim in het schijnsel van de design leeslamp.

Het leeslint brengt hem naar de juiste pagina, de dop van de vulpen is losgeschroefd. Hij staart naar het witte blad, maar twijfelt nog. Traag zet hij de eerste twee letters op papier: IK. Snel doorstreept hij ze zodat niemand nog ooit kan lezen wat er stond geschreven. ‘Jongens, toch…’, fluistert hij, ‘hoe gaat dit eindigen?’.

Jarenlang werd hij gewaardeerd in binnen- en buitenland voor zijn onderzoek naar en strijd tegen kindermisbruik. De media struikelden over elkaar om toch maar als eerste zijn goed geformuleerde inzichten te kunnen delen met hun publiek. Toegegeven, hij genoot wel van de aandacht ook al ging het volgens hem ‘steeds om intrieste gebeurtenissen.’

Zijn schaduw links achter hem beweegt nauwelijks. Met beide ellebogen steunt hij op de bureauonderlegger en schudt lichtjes het hoofd. Hij denkt aan vanmiddag, aan Joris. Aan hun derde gesprek in de therapie. Hoe hij zijn aandacht moeilijk bij het gesprek kon houden, nog maar weinig opschreef, fantaseerde. En dan langs de knaap ging zitten.

Plots lijkt hij wakker te schieten en zoekt druk naar een pagina in zijn dagboek. Op zoek naar de dag van zijn eerste ontmoeting met de jongen. Op zoek om dat gevoel, die euforie nog eens te beleven. Maar hij wordt heen en weer geslingerd tussen blijdschap en walging. Tussen toen en vandaag.

Zijn vulpen krast op het papier. HIJ VERGEEFT HET ME NOOIT !!

 Dirk Duwijn