Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#288 Koppig

 

 

 

 

 

Ik zag haar binnen komen schuifelen. Donkere wimpers wezen naar de grond en ontnamen me de zicht op haar ogen. Haar armen hield ze stijf langs haar lichaam, alsof ze aan haar moeder duidelijk wilde maken dat ze dit echt alleen kon. Haar mond was een vastberaden streep. Moeder liep vlak achter haar, een klein jongetje op haar linker arm. Haar vrije hand legde ze op de schouder van haar dochter, maar die schudde hem van zich af.

Toen stond ze voor me. Ik stak mijn hand uit.
‘Jij bent vast Suze,’ zei ik. Ik praatte zacht, zodat alleen zij me kon horen. Suze draaide met haar ogen. Heel even zag ik een glimp van twee donkerbruine kijkers. 
‘Toe Suus, geef de juf een handje,’ zei haar moeder en duwde haar een stukje naar voren. Ik bleef mijn aandacht op Suze houden. 
‘Dat komt allemaal wel hoor Suze,’ fluisterde ik haar toe. ‘Ik ben blij dat je er bent.’ Ik wees links van me.
‘Kijk, dat stoeltje is voor jou. Die met de paardensticker.’ Even zag ik een opleving op haar gezicht. Toen deed ze twee kordate stappen opzij, draaide zich om en ging heel bedeesd op het puntje van haar stoel zitten. De handen op haar knieën. Moeder hurkte voor haar neer. 
‘Ga je goed luisteren naar de juf?’ zei ze. Ze gaf een kus op Suzes haar, hees zich overeind met haar zoon en liep de klas uit. Ik hield mijn oog op Suze, benieuwd naar haar reactie. De wimpers bleven naar beneden. 

De schoolbel ging, alle ouders verdwenen naar buiten en de rust daalde neer over het lokaal. Dit was mijn favoriete moment van de dag. Alle kinderen keken verwachtingsvol naar mij en naar de ochtend die ging komen.
‘Goedemorgen allemaal. Zoals jullie zien, hebben we een nieuw kindje in de klas.’ Allemaal keken ze naar Suze, ik wachtte even op wat er ging gebeuren. Ineens sloeg ze haar ogen op en keek mij met een grote glimlach aan.  
‘Ik ben Suze en ik ben koppig,’ zei ze. Ze stond op, ging voor me staan en stak haar hand uit. Ik pakte haar handje tussen mijn beide handen en keek haar in haar stralende ogen.
‘Welkom Suze,’ zei ik. En de klas riep me na in koor.
 

 

 

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hedje, wat beschrijf je dit leuk. Ik zie die kleine Suus zo voor me.

Ze zal nog leren dat haar koppigheid verlegenheid is, wat een mooi beroep is lerares toch!

Ik zie een parallel met ezels, die lijken ook koppig, maar dat is angst.
Maar jouw Suze is natuurlijk geen ezel hoor.

Goed gedaan.

Fijne avond.

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Mijn excuses voor de veel te late feedback. Met hoe verlegen Suze is en aangezien ze op het puntje van haar stoel ging zitten had ik het idee dat dit verhaal een andere kant op zou gaan. Maar het heeft gelukkig een feel good einde. Heel mooi en beeldend geschreven.