Leermoment Schrijfopdracht #288

Leermoment

-Meneer, mag ik een aspirientje halen? Ik heb namelijk erge hoofdpijn…-

Het lijkt een onschuldige vraag van een meisje tijdens mijn biologieles in 3Havo, maar ik sla onmiddellijk op tilt.  Hoe dúrft ze, die meid. Ik kijk haar aan. Hoofdpijn? Eerst de halve les zitten klieren. Al tweeënhalf jaar haalt ze het bloed onder mijn nagels vandaan. Iedere les weer. Kletsen, lachen, achter mijn rug rare gebaren maken. Ik kan het niet zien maar het moet wel want er klinkt altijd gegrinnik als ik me omdraai naar het bord en daarna zit mevrouw onschuldig en tegelijk triomfantelijk rond te kijken…  En nu opeens hoofdpijn? Ik geloof er niets van! -Wàt?- brul ik. -Wil jij aspirientjes halen?? Nou, wat mij betreft ga je een hele berg aspirientjes halen. Voor mijn part ga je op je zere kop in de vijver staan!-

Mijn stem slaat over. Zweet gutst over mijn voorhoofd. Het kind staat op en loopt grijnzend naar de deur.  Dat maakt me nog kwader.

-En je hoeft ook niet meer terug te komen!- bijt ik haar toe. Ze kijkt me brutaal aan.

-Mag ik dan mijn tas nog even pakken?-  Ze wil weer teruglopen naar haar tafel waar haar vriendin haar spullen inpakt.

-Nee!-, schreeuw ik. -Jij blijft dáár stáán!-

Ik loop met grote stappen naar de tafel, pak de tas en smijt hem in haar richting. Ze duikt net op tijd weg, anders had ze hem nog tegen dat zogenaamde zere hoofd gekregen.

-Nou zeg!- verontwaardigd pakt ze haar boekentas van de grond. Ze opent de deur, sluit deze overdreven zachtjes en verdwijnt in de gang. Ik sluit even mijn ogen. De klas is stil. Nog natrillend  maak ik mijn les af.

In de korte pauze na dit bewogen lesuur komt de conrector op me af. Hij is dit schooljaar aangesteld en houdt er moderne ideeën op na. Een groot voorstander van de Mammoetwet die tot mijn afgrijzen onlangs in werking is gegaan. Meer inspraak voor de leerlingen, ook zo’n stokpaardje van hem.  Ik vind het allemaal niet nodig.

De nog jonge man, hij zou mijn zoon kunnen zijn, vraagt of ik even mee wil lopen naar zijn kamer. Als ik plaatsgenomen heb, begint hij over het voorval in de klas. Het blijkt dat die meid haar beklag heeft gedaan. Mijn verweer dat zij steeds de les verstoort en mij continu zit uit te dagen helpt niet. Met wat ik gezegd heb en met het gooien van de tas ben ik alle pedagogische grenzen over gegaan, vindt de conrector.  En, nog ernstiger, wist ik dan niet dat deze leerling het vorige schooljaar een hersenvliesontsteking had gehad? Daarom had ze vaak hoofdpijn. Ze was toen drie maanden niet op school geweest.

Ja, nu hij het zegt, herinner ik het me weer. Het was een heerlijk rustige periode tijdens mijn lessen zonder deze stoorzender. Maar, had ze vanmorgen dus echt hoofdpijn gehad? Of was het toch een verzinsel? Mijn gedachten rollen over elkaar heen. Wat, als die zware boekentas op haar hoofd terecht gekomen was?

-Hoe lossen we dit op?-  Ik schrik op uit mijn gedachten. De conrector kijkt me vragend aan

-Tja, ik zal met haar praten en me verontschuldigingen. - zeg ik, tegen mijn zin.

-Dat lijkt mij ook. Zie het verder als een leermoment en probeer in het vervolg je kalmte te bewaren. Anders moet ik maatregelen nemen-.

Ik loop weg met een allerbelabberdst gevoel. Ik heb me de les laten lezen door een snotjongen. En nu moet ik me verontschuldigen tegenover dat irritante kind. Zij heeft het goed voor elkaar. Beetje zielig doen en ze wordt meteen op alle fronten geloofd. En in de watjes gelegd. Het is de omgekeerde wereld geworden; de leerling op een voetstuk! Dat was vroeger wel anders.

Een leermoment noemde hij het! Nou, voortaan zal ik ja zeggen. Ga gerust een aspirientje halen, lief arm kind met je akelige hoofdpijn...  Gelukkig nog maar drie jaar, dan mag ik met pensioen.