Het danseresje van Degas

Door familiale omstandigheden gedwongen, geraakte ik niet ver in het hoger onderwijs. Daar zat ik dan als steno-typiste met het diploma van de 3-jarig MULO-school op zak en met een mooi getuigschrift van een steno-typen-instituut, op een saai kantoortje achter een gammele typemachine. In het hartje van Amsterdam. Mijn grote dromen over een toekomst als schooljuffrouw, (oh, die verrukte kindersnoetjes ), als actrice, (oh, dat enthousiaste publiek), of als journaliste (oh, de complimenten van de hoofdredacteur), die dromen lagen aan scherven. Ik worstelde met het schrijflint van de typemachine, met het onthouden van hoeveel korting de klant kreeg, wat men van de factuur zou moeten kunnen aflezen, met het potje witsel om de fouten te corrigeren en vooral worstelde ik met mezelf.

Van mijn eerste salaris, enkele tientallen guldens, kocht ik een fiets op afbetaling en een schilderijtje van een danseresje. Ik kreeg er een hele uitleg bij van de verkoopster. Het schilderij was een reproductie van een beroemde schilder. Edgar Degas. Nog nooit van gehoord. Maar ik fietste alle dagen voorbij het boetiekje waar het danseresje me wenkte vanuit haar plekje in de etalage. Een geluksmoment op weg naar het muf kantoor waar een droogstoppel van een boekhouder me nogal knorrig opwachtte met een paar facturen die gecorrigeerd moesten worden.

Ik was gelukkig met mijn danseresje in mijn kamertje. Ze boeide en ontroerde me. Deze aankoop was zo'n beetje het begin van mijn liefde voor de kunst in al haar facetten. Deze liefde en de liefde voor een man brachten mij in latere jaren in de situatie dat ik mezelf voor een klas bevond en tot 'juffrouw van volwassen personen' was gegroeid. Het lot laat zich helaas niet dwingen. Het had andere plannen met me.

Ik heb destijds toch wel heimelijk in mijn vuistje gelachen omdat één van mijn grote dromen tijdelijk realiteit was geworden.