#287 Boekenwurm

Langzaam laat ik mijn vingers over de letters glijden. Haak ze achter een vraagteken en sluit mijn ogen. Heel even, en dan komen we in beweging. De woorden en ik. We reizen hoog boven blanke velden die een voor een veranderen in ongelooflijke landschappen. Sommige herken ik, andere heb ik nog nooit eerder gezien. We scheren langs diepe bossen, hoge gletsjers, melkwegstelsels. We doorklieven de aarde en vinden Atlantis.

Ik houd mijn adem in als we nog dieper duiken. We stromen op rivieren vol liefde, woede en verdriet. Ik laat mijn arm in het water zakken en voel. Alles. En ik lach, ik huil, ik huiver.

Ik woon in kastelen, koude grotten, of een betoverd weeshuis. Het maakt niet uit; ik schik me zonder moeite, zoals een kameleon zich schikt naar zijn omgeving.

Ik ben acht jaar oud, of tachtig; ik ben een haastig konijn, een man, een vrouw, heb negen levens of had er één. Want ook aan de overkant van de dood reis ik moeiteloos en spook ik mee of bescherm geliefden. Ik ben een outcast, een loser, een held met magische krachten en alles, alles kan ik aan. Want nog nooit was iets zo veilig en avontuurlijk tegelijk.

En soms, soms draait de wind en waai ik, tussen de regels door zomaar mezelf binnen. Woorden resoneren, vinden moeiteloos hun weg langs herkenning en verwondering; echoën, rijmen op dat wat ik nooit zeggen kon. En mijn hart wordt lichter, want ergens op de wereld kent iemand mijn verhaal. En tovert het, zwart op wit, tot één groot avontuur.