Leesmicrobe

Leesmicrobe

Hoe dichter de wijzers van de klok kwart over twaalf naderden, hoe meer hij naar buiten keek. Vanaf de tweede etage van de bibliotheek, die schuin tegenover de basiliek stond, verwachtte hij dadelijk de eerste kerkgangers die richting café of huis trokken. Daar zou hij bij moeten zijn.

Je gaf hem geen 14 jaar. Niet aan zijn uiterlijk te zien en al helemaal niet aan de boeken die hij las. Of beter gezegd: aan de boeken die mocht lezen van de bibliothecaris, want hij had de jeugdbibliotheek zo goed als uitgelezen. En nu mocht hij zijn leeshonger ook stillen met ‘moeilijkere’ boeken. Af een toe een klassieker, zo’n boek waar je veel over hoorde en dat je moest gelezen hebben. Maar liefst nog science fiction, over verafgelegen ruimtestelsels bewoond door de vreemdste wezens.

Bij hem thuis lag er altijd een stapel boeken, net zoveel als je mocht uitlenen. Rustig in de zetel met een boekje in een hoekje koos hij het boek dat hij zeker wou lezen. De cover, de achterflaptekst en de eerste pagina bepaalde welke turf eerst aan de beurt was. Elke minuut van zijn vrije tijd die hij – tegen zijn zin,  niet aan trompetspelen moest spenderen, ging ongetwijfeld naar het genezen van zijn leesmicrobe.

En zoals het hoort, ’s zondags was anders. Hij had drie taken: zeker naar de mis gaan (ook al had hij naar de radiomis geluisterd) , de bibliotheekboeken inleveren en nieuwe zoeken en ’s namiddags naar de jeugdbeweging. In plaats van naar de kerkdienst ging hij naar de bibliotheek. Om thuis geen problemen te krijgen met zijn ouders zorgde hij ervoor dat hij wist waarover de priester had gesproken. En dan is het beluisteren van de radiomis heel handig.

Hij werd ook tijdig thuis verwacht. Daarvoor trok hij na het zoeken van een nieuwe stapel boeken naar de tweede verdieping van het bibliotheekgebouw. Het was er aangenaam want je kon er rustig in interessante encyclopedieën lezen en het was nuttig: hij zag wanneer de mis uit was en het tijd was om naar huis te gaan.

Hij heeft onlangs aan zijn ouders bekend dat hij eigenlijk weinig eucharistievieringen bijwoonde. Tot zijn verbazing wisten zij hiervan. Maar kwaad zijn konden ze niet, toch niet op iemand die graag met zijn neus in de boeken zit.

Dirk Duwijn