#287 verloren

New York was anders dan alles wat ze tot nu toe gezien had. Wolkenkrabbers wierpen hun eeuwige schaduw over de straten waardoor een continue stroom mensen voorbijtrok. Doelbewust liepen ze gebouwen in en uit, luxe winkels, donkere lobbies, statige panden, glimmende nieuwbouw. Ze daalden trappen af naar metro’s of riepen taxi’s, alles met een vanzelfsprekendheid die haar onbekend was. Het bruist en gonst in haar hoofd en zelfs met haar ogen dicht ziet ze de lichtbakken van Times Square boven de menigte gloeien, knipperen en flikkeren.

Het eiland was van een simpele perfectie. Witte stranden, blauwe zee en zon in overvloed. Er stonden groen-wit gestreepte ligstoelen tussen de palmbomen en enkele felgekleurde parasols waren verderop in het zand geprikt. Achter de bar stond de jongen met de lachende ogen, die cocktails mengde als geen ander en wiens vrijgezellenstatus met opgewonden gefluister werd verspreid onder de bezoeksters van het strand. In gedachten voelt ze zijn lippen op de hare.

Het bos had haar rillingen bezorgd. De schaduwen te diep, de geluiden te duister. Haar voorgevoel was juist geweest, natuurlijk. Er woonden wezens, nog slechts half-menselijk, waarvan pas veel later aan het licht kwam dat zij verantwoordelijk waren voor de verdwijningen van jongeren uit het dorp.

Met haar vinger strijkt ze langs de ruggen van de boeken, zachtjes. Een glimlach om haar mond. Waar deze verhalen haar allemaal al niet gebracht hebben. Bij het laatste exemplaar haakt ze haar vinger achter de kaft en trekt het naar zich toe. Als ze het openslaat rollen glooiende velden haar tegemoed. Aan de horizon een enkele eik, waarvan de eeuwenoude takken neerbuigen tot op de grond. De zon begint al te zakken, als daar een groep reizigers aankomt.