Verlies

Hoe de citer in mijn bezit is gekomen, daar gaat het natuurlijk om. Op een keer ik was denk ik 13 jaar stond mijn oom Jacob voor de deur met een citer onder zijn arm. Nou ja onder zijn arm een citer is best groot en hij en mijn tante woonde ver van ons vandaan, hij reed geen auto en had die hele tocht per openbaar vervoer gemaakt! Ik weet nog goed dat de bel ging en dat ik toevallig de deur open deed. Daar stond Ome Jaap en zei: ‘Herma deze citer is voor jou, die was van je overgrootvader.’

Ik stond perplex. Ik kreeg nooit iets. Het was voor mij vanaf jongs af aan duidelijk dat mijn zus de favoriet was in ons gezin, waarom? Ik zou kunnen zeggen geen idee. Maar dat had alles met het verleden van mijn moeder te maken. In ieder geval ik was verschrikkelijk blij met mijn citer en zat iedere avond na school een liedje te neuriën en dan probeerde ik op mijn citer de bijbehorende noten te vinden, die schreef ik dan in een schriftje. Ongeveer een jaar later, ik kwam thuis van school en vond mijn citer niet op zijn gebruikelijke plek in mijn kamertje.

Verbaasd vroeg ik mijn moeder waar is mijn citer? Het antwoord was, ‘die heb ik bij de vuilnisbak gezet.’ ‘WAAROM?’ Omdat hij steeds om viel! Was haar antwoord.

We woonden in een flat en het vuil werd gemeenschappelijk opgehaald. Ik rende naar beneden maar de vuilniswagen was al geweest.

Ik was er kapot van. Veel later heeft mijn ex man op de lijnbaan in Rotterdam een andere citer voor mij gekocht, maar die was het natuurlijk niet, die was niet van mijn overgrootvader geweest.

Mijn moeder had mij een keer verteld, dat zij als jong meisje in de huishouding werkte bij mensen en ’s nachts gillend wakker werd omdat haar grootvader in de kamer stond.

De andere morgen kreeg de mevrouw telefoon dat haar grootvader die nacht was overleden. Dat klinkt bizar en ik denk dat dat wellicht de reden was dat zij bang was van de citer.

Misschien viel hij inderdaad steeds om als ik op school was. Maar mijn moeder was dol op haar grootvader dus had zij niet bang hoeven zijn.

Maar ik, ik mis mijn citer nog altijd.

Herma Bamberger