Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Sirene Schrijfopdracht #284 Horror

Het is een heerlijke zonnige voorjaarsdag. Mijn vriendin en ik genieten van het mooie weer  met een wandeling door het Berger Bos. Opeens wordt ons gesprek verstoord door gillende sirenes. O ja, realiseren wij ons, het is de eerste maandag van de maand en twaalf uur. Het geloei gaat lang door. Langer dan anders? Mijn vriendin kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. Het geluid lijkt steeds scheller te worden. Andere wandelaars zijn ook blijven staan. Zelfs de honden die net nog zo vrolijk rondsprongen staan stokstijf naast hun bazen, de oren recht overeind. Dan schuift opeens een dikke donkere wolk voor de zon en is het daglicht weg. Het geluid van de sirenes valt abrupt stil en maakt plaats voor doodse stilte. Er klinkt alleen een laag en haast onaards gegrom van de honden. Een kille windvlaag doet me huiveren. Er is niets over van de voorjaarswarmte, de temperatuur lijkt minstens tien graden gezakt. Ik pak de hand van mijn vriendin. Bibbert zij zo, of ben ik het? Ik wil weg van deze onheilspellende plek maar het voelt alsof mijn voeten hebben wortel geschoten. Mijn mond lijkt vastgesnoerd want ik krijg er gaan woorden uit. De klamme hand van mijn vriendin glijdt uit die van mij. Ik wil haar vastpakken maar ze staat niet meer naast me. Waar is zij? Ook de honden lijken van de aardbodem verdwenen. Er is geen enkel geluid meer. Alleen duisternis, kou en stilte. Alleen ik ben hier nog. Helemaal alleen in een immense leegte. 

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Linde, ik zie dat je het verhaal nog een keer geplaatst hebt.
Ik heb het de eerste keer ook een paar keer gelezen. Het leest heel onheilspellend, maar ik kan er nog geen goede voorstelling van maken waar het over gaat, wat er gebeurt.

 

Lid sinds

14 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Fief,

Ja, ik heb nogal zitten knoeien voor het er goed opstond. Er kwam steeds achter te staan: ''Niet beschikbaar'' dus dacht ik dat niemand het kon lezen.  Pas gisteren, na een aantal pogingen,  stond dat er niet meer achter. 

Dank voor je reactie en je hebt gelijk: zelf weet ik ook nog niet goed wat daar in het bos aan de hand is :)

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Linde, goed geschreven verhaal. Je voert de spanning flink op, tot en met het open einde. Welk mysterie heeft zich hier voltrokken?! Mijn fantasie slaat op hol. Niet verklappen wát er is gebeurd. Dat moet ieder maar voor zich verzinnen. Het verhaal loopt dan door. 

Niet beschikbaar wil zeggen dat er nog geen reacties zijn.

Opmerking: hebben wortel geschoten > wortel hebben geschoten (is correcter)

Fief: gebeurt > gebeurd (hardnekkig hè!)

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Dos: volgens mij moet het nu toch echt 'gebeurt' zijn ipv gebeurd. Ik schrijf: wat er gebeurt, oftewel wat gebeurt er. Dus niet: wat is er gebeurd.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Fief, het moet nu echt gebeurd zijn met foutieve opmerkingen die ik hier plaats. Je hebt natuurlijk volkomen gelijk. Het moet 'gebeurt' zijn. Ik moet op het moment dat ik het schreef volkomen van de wap geweest zijn. Ook die andere opmerking die ik in hetzelfde bericht plaatste klopt niet. Die zet ik zometeen recht. Wat de oorzaak van mijn vergissing is? Waarschijnlijk heeft de storm Ciara mij parten gespeeld; iets anders kan ik niet verzinnen. Ik had de avond van tevoren niet gedronken. Uiteraard bied ik je bij dezen mijn verontschuldiging aan.

Lid sinds

12 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Linde, de opmerking die ik hierboven maakte over het wortel schieten is niet helemaal juist. De taalpuristen achten het correcter als je het hulpwerkwoord (hebben) na het voltooid deelwoord (geschoten) plaatst. Juist zou dus zijn: wortel geschoten hebben.

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Het verhaal leest fijn en heeft een mooie opbouw in de spanning. Door wat meer met de lengte van de zinnen te spelen kun je er wat extra spanning aan toevoegen. Op het moment dat de hoofdpersoon realiseert alleen te zijn zou ik als lezer een beginnende paniek verwachten. Bij paniek passen korte zinnen. Daarmee zou je de emotie helemaal kunnen overbrengen op je lezers. Ben benieuwd naar meer.