Opdracht #285 - Ciara

"Ach dat arm beest." Hij kijkt naar de zwaan die door het hoogwater helemaal verdwaald is. "En nou stormt het ook nog." 

Hij voelt een steek in zijn hart, als dierenliefhebber kan hij het gevecht van de zwaan niet aanzien. Het dier moet af en toe zijn vleugels spreiden om maar niet uit evenwicht te raken. Toch kan hij zich niet voorstellen dat de zwaan zo, op zijn/haar zij, in het water kan vallen. Waar dat medelijden vandaan komt weet hij niet. Hij sluit zijn ogen en denkt terug aan het moment waarop hij op zijn fiets zat, op de vlucht voor de -in zijn ogen- storm, die toevallig ook dezelfde naam als deze storm draagt, alleen met een K. 

"Ik weet dat ik fout zat, maar zo woest hoefde ze nou toch ook weer niet te worden ..." dacht hij terwijl hij de trappers onder zijn voeten voelde. "Als haar vriendinnen erachter komen, dan hang ik." 

Niemand mocht weten dat hij het verkeerd had gedaan. Hij bedoelde het nog wel zo goed. Ze had niet gezegd welke kleur ze precies op de muur wilde. Ja, een soort oranje. Maar abrikooskleur is toch ook een soort oranje? Of was hij nou gek? 

Hij vluchtte uit het huis op het moment dat Kiara de pot verf naar hem toe wilde gooien. Als haar vriendinnen zouden zien hoe hij hun studentenkamer had "opgeknapt"... wel, dan was hij nog niet jarig. Dat zei ze tenminste.

Wist hij dat het ineens zo hard begon te waaien, hij kijkt nooit naar de weersvoorspellingen. Op dat moment stond zijn hoofd er ook niet naar. Hij wilde fietsen, fietsen en nog eens fietsen. Zo ver mogelijk bij iedereen vandaan. Helaas liep dat minder goed dan hij had gehoopt. De wind was natuurlijk vele malen sterker waardoor hij ten val kwam.

En zo is hij kruipend bij het water terecht gekomen. Zijn hand steunt op zijn linker heup die een flinke klap heeft gekregen. De zwaan kijkt naar hem en hij voelt de ogen van het dier de zijne passeren. In die ogen ziet hij zijn eigen pijn, zijn eigen fietstochtje. 

Waar hij is kan hem niets schelen. Hij heeft nu immers een lotgenootje dat, net als hij, moet vechten tegen de wind en hopeloos verdwaald is. En daarbij zijn ze nu, op dit moment, verdwaald in elkaars ogen.