“De wind komt uit zuidwestelijke richting. Orkaan Ciara raast over ons land met snelheden van boven de honderd kilometer per uur met uitschieters van 130 beaufort is geen uitzondering. De isobaren staan dicht bijelkaar waardoor het op dit moment zo hard waait”, vertelt de weerman. “Code oranje is zojuist afgegeven. Dus blijf binnen. Ga niet de weg op als het niet noodzakelijk is. Bedankt voor het kijken. De volgende uitzending is om half elf. Tot dan. Dag!” Wanneer hij van het podium af naar achteren loopt botst hij tegen Sylvia op.

“O. Sorry! Ik had je niet zien staan. Ben jij nieuw hier?”

“Ja. Het is mijn eerste werkdag.” Sylvia heeft een map onder haar arm waarvan de papieren in de plantenbak zijn terecht gekomen na de frontale botsing.

“Ik zal mij even voorstellen. Piet.”
Sylvia geeft Piet een hand en bukt zich om de papieren uit de plantenbak te halen. Bij het rekken naar de achter liggende papieren valt ze voorover in de plantenbak.  Piet wil haar uit de plantenbak trekken, maar glijdt er zelf ook in.

“Sorry, sorry”, zeggen ze tegen elkaar.

“Nou dit is een leuke ontmoeting”, zegt Piet zich verontschuldigend.

“Ik wilde je gaan vragen of je de grote zwaan hebt gezien in de vijver. De zwaan zwemt op het fietspad wat levensgevaarlijk is. De vijver is door de storm Ciara buiten zijn oevers getreden.”

Met het schaamrood op de kaken vraagt Piet: “Kan ik het goed maken door je een kopje koffie aan te bieden?” De blik van Sylvia voelt Piet rechtstreeks in zijn hart. Hij kan gevoel niet negeren.

“Ja dat is goed. Daar ben ik wel aan toe na wat er net gebeurde”, zegt ze terwijl ze zich afklopt. “Ik had beter geen witte rok aan kunnen doen. Ik ga me heel even opfrissen tot zo.”

Piet loopt naar de heren toilet. Jaap zijn beste collega komt naar hem toe: “Weet je wel wie zij is? Herkende je haar niet?”

“Wauw echt? Is dat…,! Je meent het”, Piet reageert volverbazing, “dat had ik niet direct gezien. Wat een knappe verschijning.” Met een gevoel van enorm veel vlinders in z’n buik loopt hij naar de koffie corner. Hij ziet geen Sylvia. Iedereen staat voor het raam.

“Wat is er aan de hand?” Als hij ook naar het raam loopt ziet hij Sylvia buiten met een oranje veiligheidsvest aan. Haar haren waaien ver de lucht in. Piet rent naar buiten en pakt in de loop ook een veiligheidsvest van de kapstok.

“De zwaan is de weg kwijt. Om ongelukken te voorkomen we moeten hem of haar terug sturen naar de gracht”, schreeuwt Sylvia.

“Hoe wil je dat doen?”, schreeuwt Piet met z’n handen rondom zijn mond.  

“We moeten het verkeer stoppen. Dan in het water gaan om de zwaan een andere kant op te drijven.”

“Hé kijk daar komt het vrouwtje.”

“Er komt hulp van de brandweer en van de politie.” Met wordt er een brandweerslang een lange lier gemaakt om zo de zwaan te verdrijven. Langs de kant staan mensen te juichen als ze zien dat de twee zwanen heel verlieft weer bij elkaar toe zwemmen. Er wordt geapplaudisseerd voor de geslaagde actie.

“Koffie? Of wil je warme chocolademelk?”, vraagt Piet en geeft Sylvia een hartstochtelijke kus.

“Chocolade melk met slagroom!” zegt Sylvia lachend.