Dierentuin.

Het gebeurde op een verrukkelijke zomerdag. Ik kuierde op mijn gemak door de mooi aangelegde wandelpaden van de dierentuin. Een oase van rust en schoonheid. Het stadslawaai is daar achterwege en het observeren van de dieren is nu eenmaal een hobby van me. Bij een vijver aangekomen ging ik op een bankje zitten. Een twintigtal flamingo's stond op één poot in het water. Sommigen roerden met hun snavel in de vijver, op zoek naar voedsel. Op een gegeven moment staarden al die grote, witte vogels me aan. Ik staarde terug. En tot mijn immense verbazing kwamen ze naar me toegelopen. Op hun hoge poten en met een felle blik in hun ogen stapten ze uit het water en kwamen richting mijn bank. Ik werd een beetje bang, maar bleef stil zitten. Weglopen leek mij geen zin te hebben.

“In gevaarlijke situaties moet je doen alsof je dood bent”, had iemand ooit tegen mij gezegd. Dus ik hield me doodstil. Onbeweeglijk.

Hoewel, het werd wel heel moeilijk. De snaterende bende huppelde rond het bankje. De brutaalsten onder hen pikten naar mijn enkels en benen. Het deed geen pijn maar het was wel angstaanjagend.

“Te mager”, snaterde er eentje. Waarschijnlijk de bazin van de meute. Het dier draaide zich om en stond even later weer op één poot in de vijver. Haar metgezellen volgden haar en ik kon eindelijk mijn ingehouden adem loslaten en wegrennen.

Ik kwam pas enigszins tot rust bij een soort ravijn dat door een groot rotsblok afgesloten werd. Ik leunde ertegen en keek naar beneden. Ik hoopte mensen te zien, zeker een oppasser. Ik had behoefte aan bescherming. Helaas, ik keek recht in de schitterend gele ogen van een forse leeuw die in zijn middagdutje gestoord werd en vanaf zijn terratorium luid gapend liet horen dat hij geprikkeld was door de storing.

“Als ik al mijn energie bundel, spring ik naar boven en.vreet ik je op”, brulde hij, “maar je bent te mager. Bovendien ben ik goed gevoed, heb ik een gezellig thuis tussen mijn rotsblokken. Ik ga dat niet verprutsen.

“Maak dat je weg bent!”

Hoe het mij verging bij de krokodillen, de beren, de stokpaardjes en de bizons vertel ik later nog wel eens. In ieder geval, ik kwam heelhuids thuis. Danig overstuur, dat wel. Sindsdien wandel ik niet zo graag meer in de dierentuin.