#283 De geest van Eleonore

Zes maanden is ze nu. Ze heeft zich nog nooit zo goed gevoeld. Geen nare bijverschijnselen dienen zich aan. Alleszins tot nu nog niet. Integendeel, ze voelt zich kiplekker, zit vol energie, eet met veel meer smaak dan voorheen. Kortom zoals het ging en nu gaat geniet ze van het zwanger zijn. Misschien moet ze maar zwanger blijven.

Gisteren had ze het met Jonas gehad over namen. Ze moeten zowel een meisjesnaam als een jongensnaam kiezen vermits ze vooraf niet willen weten wat het gaat worden.

Na het middageten ligt ze te rusten op de bank, sterk aanbevolen. De namen presenteren zich één voor één. Ze zegt ze luidop om de klank te horen terwijl ze onbedacht over haar buik streelt. Plots denkt ze aan haar schoonmoeder. Wat kon dat mens toch moeilijk doen. Ze zou het vast niet eens geweest zijn met de namen. Vreemd dat ze ineens aan haar denkt.

Het scherm van haar gsm licht op. Een bericht komt binnen en schoonmoeder gaat buiten. Het is Jonas die vraagt hoe het gaat. Dan gaat Lies terug liggen. In haar hoofd tollen de namen door mekaar. Er is er niet eentje die eruit springt.

De kleine wil blijkbaar inspraak want hij schopt tegen haar schoot. In een reflex legt Lies haar twee handen op haar buik.

Een gedachte komt ongevraagd en ongewild grof binnen en verstoot de namen.

‘Je gaat toch niet een van die lelijke ordinaire namen nemen zeker. Waar is uw fatsoen? Als het een meisje is noem je haar naar mij, Eleonore. Bij een jongen neem je de naam van mijn man. Basta! Zo en niet anders, hoor je.’

De boodschap komt hard binnen. Lies hapt naar adem.

Zelfs na haar dood blijft ze haar stalken.