#283 Krap

Het enige zinvolle wat ik er eigenlijk over kan zeggen, is dat het hier krapper is dan dat ik me kan herinneren. Nu moet ik wel toegeven dat ik me überhaupt weinig kan herinneren van mijn eigen tijd in de buik. Toch: ik mag dan wel een geest zijn, maar in mijn hoofd heb ik nog steeds het lichaam van een volwassene, en zoiets past simpelweg niet in de buik van een dertigjarige vrouw.

Ik heb nooit echt iets gehad met het idee van doodgaan. Het was altijd maar eng. Nooit lukte het me voor te stellen hoe het zou zijn om voor eeuwig - tot het einde der tijden en misschien nog wel langer - ergens in het zwart, het luchtledige te zweven. Ik kon me gewoon geen leven zonder leven voorstellen, als je begrijpt wat ik bedoel.

Toen dus bleek dat ik na mijn dood mocht kiezen - ik kreeg een keuzemenu voorgeschoteld en kon kiezen tussen de eeuwige dood, het eeuwige leven in de hemel en het eeuwige leven op aarde - ging ik er uiteraard voor om op aarde terug te keren als geest.

Tijdens mijn leven had ik er alles aan gedaan om jeugdig te blijven. Ik droeg make up, liet mijn huid hier en daar strak trekken en dronk zelfs nog, toen niks tegen ouderdom bleek te helpen, iets uit een fontein, maar het mocht niet baten.

De enige plek die voor mij dus logisch was om terug te keren als geest, was de buik van een vrouw, om als baby mijn leven te leiden. Maar ja, zoals ik al zei, is het enige zinvolle wat ik erover kan zeggen, dat het hier krapper is dan ik me kan herinneren.