Opdracht #283 - Geest

“Zoals je aan mij vroeg, heb ik vandaag mijn grootmoeder meegenomen.” Ik gebaar naar de grote kruik die ik op het bijzettafeltje heb gezet.

Hij kijkt me aan, maar zegt niks. Afgelopen uur heeft hij sowieso amper wat gezegd. Vast om zijn eigen onbegrip en ongeloof voor zich te kunnen houden.

In ieder geval wordt duidelijk dat als dit een gesprek moet voorstellen, het van mijn kant moet komen. Dus ik schraap mijn keel en vertel verder.

“Dit is geen urn, zoals je wellicht denkt. Maar in deze kruik zit de geest van mijn oma. Ja, écht waar! Je hoeft niet zo naar me te kijken! Als je mij niet gelooft, kan je het ook aan mijn moeder vragen. Zij hoort haar stem ook als we de kurk eraf halen.

Misschien is dat wel ons probleem. Niet één of andere psychologische overerfelijke aandoening, maar de vloek waardoor we maar niet van mijn oma afkomen, hahahaha!”

Hij lacht niet mee, maar blijft met opgetrokken wenkbrauwen naar me kijken. Ik schraap mijn keel weer, en kakel verder om de stilte te vullen.

“In ieder geval, deze kruik heeft een bolle buik waardoor er veel plaats is voor mijn oma’s geest. En die heeft wat ruimte nodig, kan ik je zeggen. Die past niet in een lullig wijnflesje. Geloof me, dat hebben we geprobeerd. Een wijnfles kan in ieder geval nog weggemoffeld worden voor bezoek. Dit gevaarte niet.”

Ook nu kan er geen lachje vanaf, maar maakt hij een aantekening op dat vervloekte clipbord van hem. Zijn instrument om mijn leven te analyseren. Vervolgens komt zijn kille conclusie. De optelsom van zijn onbegrip en ongeloof. “Mevrouw Janssen, ik stel voor dat we uw huidige dosering verdubbelen en elkaar over één week weer spreken.”