schrijfopdracht 281-sensationele dans

‘Zeg, Tomaat’. Na dagenlang afwachtend zwijgen klinkt het nauwelijks harder dan een zucht. Tomaat, die wat kleumerig ligt te wachten op de volgende stap in haar carrière, hoort het niet. Komkommer schraapt zijn keel en probeert het nog een keer.
‘Zeg, Tomaat.’
Tomaat schudt zachtjes met haar verlepte kroontje en rolt wat dichter naar haar lange huisgenoot toe.
‘Zei je wat?’
Nog eens schraapt Komkommer zijn keel.
‘Ja,’ zegt hij nu met zijn vertrouwde diepe bas, ‘ik heb zo’n pijnlijke plek op mijn rug, wil jij er even naar kijken?’
‘Rol maar een beetje verder naar de kant, dan kan ik het beter zien als dadelijk het lampje aan gaat’.
Kreunend voldoet Komkommer aan haar verzoek. Het gaat traag, heel traag. Als hij eindelijk op de plaats van bestemming aankomt, slaakt hij een diepe zucht.
‘Ik zal toch niet beginnen te rotten?’
Kleine Tomaat, blij met ieder verzetje, rolt kwiek achter Komkommer aan. Behendig ontwijkt ze het kleffe, onwelriekende spoor dat Komkommer bij zijn tocht door de groentenla heeft achtergelaten.
‘Welnee,’ stelt ze hem gerust ‘zo gauw gaat dat niet. Nog even en dan liggen we samen met rucola en feta in de saladekom.’
‘Ga door, Tomaat, ga door.’ Komkommer gaat er even goed voor liggen en sluit zijn ogen. De pijn in zijn rug verdwijnt al wat naar de achtergrond.
‘En dan…’ Tomaat laat een lange verwachtingsvolle stilte vallen. ‘En dan…stroomt de romige dressing zachtjes over ons heen. Honing, mosterd, volle Griekse yoghurt. Bij het doorroeren glijden we soepel langs elkaar als in een sensationele dans. Onze kleuren en smaken vullen elkaar perfect aan.’
Komkommer zegt niets.
Zachtjes rolt Tomaat tegen hem aan.
‘Zal ik Avocado dan vragen of hij ons komt vergezellen in de salade?’
‘Heerlijk,’ bromt Komkommer met uiterste inspanning van zijn krachten. ‘Doe dat maar’.

Even later wordt de koelkast open getrokken. Tomaat knippert tegen het felle licht en kijkt toe hoe Komkommer hardhandig door een menselijk wezen bij zijn lurven gegrepen wordt. Gelukkig voelt Komkommer zelf al niet meer dat hij met geknakte rug in de groenbak geworpen wordt. Kleine Tomaat belandt samen met haar familie, naast Avocado, op het aanrecht. Haar kroontje is losgeschoten en achtergebleven in de koude koelkast. Ter nagedachtenis aan haar lange vriend pinkt ze een traantje weg. Dan fluistert ze Avocado in zijn oor: ‘Wat denk je ervan? Wij samen in de guacamole?’