#280 De onwerkelijke mama

Wanneer ze de huiskamer betreedt weet Anne dat haar ogen haar niet bedrogen toen ze, lopend op het smalle grindpaadje, door de voorruit keek.  Op de fauteuil zit een vrouw van een jaar of vijfendertig met bruine pijpenkrullen, gekleed in een strakke donkerrode avondjurk.
‘Anne, je bent eindelijk thuis. Ik was er niet meer aan toegekomen boodschappen te halen, dus heb ik maar pizza’s besteld,’ zegt de vrouw met Paul’s krakerige stem. 
‘S-sorry, maar wie ben jij?’
‘O ja, dit. Misschien had ik je even moeten waarschuwen, excuses. Dit is dus mijn werkelijke verschijning. Melanie is vandaag ook voor het eerst haar ware ik. Melanie, kom je je moeder even je echte ikke laten zien?’ 

De trapdeur opent en er verschijnt een jongetje die van dezelfde leeftijd lijkt als Melanie. Hij heeft kort stekeltjes haar en een groen t-shirt met een grote vogel erop.
‘Mama, waar is jouw echte ikke?’
Ook het jongetje heeft Melanie’s stem overgenomen. Het lijkt wel alsof alles echt is, behalve Anne. Zij vormt het verzinsel in de harde realiteit.
‘Ik ben mijn ikke kwijt denk ik. Help je me mee zoeken?’
‘Dat kan niet mama. Volgens het Orakel hoort de ware ikke bij je.’
‘Paul, wat heb je hem geleerd?’
De werkelijke Paul kijkt haar strak aan.
‘Wat heb je haar geleerd, bedoel je. Anne, waar heb jij al die tijd gezeten? Iedereen weet toch inmiddels dat je bij het Orakel kan vragen een dag je werkelijke zelf te zijn.’
‘Nou, misschien heb ik het nieuws dan niet zo meegekregen. Het was ook erg druk op het werk, ik houd niet alles bij hoor.’
‘Je klinkt echt zwaar overspannen. Neem anders nog maar even een bad of zo. Met die bezorgdienst duurt het waarschijnlijk nog een tijdje voor de pizza’s komen.’ 

Werkelijke Melanie knikt alsof ze een zegen over de onwerkelijke mama wil uitspreken. Anne besluit maar te gehoorzamen, hoewel ze zich nog steeds afvraagt waar Paul de kleren vandaan heeft gehaald die passen bij zijn en Melanie's ware ikke.