Schrijven Magazine presents: Ultrakorte Verhalen

Baggertaal 

Ik heb zojuist Ilja Leonard Pfeijffer gebeld en hem bereid gevonden om met zijn baggerschuit naar Maastricht te varen, om daar onder de bogen van de Sint Servaasbrug te baggeren naar mijn goudbaar, die ik daar een week geleden in goudkoortsige paniek in de Maas heb geflikkerd.

Wel heeft Ilja moeten beloven zijn taal te kuisen. Want woorden als: godverdegloeiende glijpaal en kutten met peren, kut kutjebef kutjeprak kutjepomp kutjehap kutverdekutzooi met kutten vol kutterig kutsap kutvermedomme met kutten vol spiezen etc’ (sic pag. 127), zoals gebezigd in zijn Grote Baggerboek zijn wij hier en op SOL niet gewend.

Gouddelven 

Ilja Leonard Pfeijffer arriveerde vanmiddag om drie uur met zijn baggerschuit in Maastricht. Onder belangstelling van de pers en een cameraman van L1 zijn we meteen onder de bogen van de Sint Servaasbrug gaan baggeren. Na een uur zoeken zoog de baggerpomp de goudbaar aan boord. Hij was met het slib afgedreven.

Ik heb de goudklomp meteen en legaal aan een goudhandelaar kunnen verkopen. Tweehonderdeenendertig Euro heeft het veertien kilo wegende goud opgebracht. Ik heb Ilja vijftigduizend Euro vindersloon betaald en van de rest heb ik een ijsje en een rode Ferrari gekocht.

Ilja heeft geen onvertogen woord gezegd.

Firma Jaspers en zoon 

Op weg naar het station in Maastricht passeer ik de drogisterij van de firma Jaspers en zoon in de Wycker Brugstraat. De winkel is enig in zijn soort. De tijd is er verankerd en kan geen kant op. De etalage is volgestouwd met honderden zon-gebleekte artikelen, lukraak naast elkaar. Zo staan er bijvoorbeeld zes scheerborstels naast flesjes geurwater 4711.

Ik ga er wel eens naar binnen om de archaïsche sfeer te proeven en iets nuttigs te kopen. Ook artikelen uit lang vervlogen tijd.

Zo liggen op een schap in onze voorraadkast zeven stangen Sunlightzeep.

Wat moet ik ermee?

Dos, al je uitspattingen gelezen. ;-) 

Shoppen in Maastricht 

Na een middag winkelen in Maastricht, zijg ik neer op een comfortabele stoel tegenover de Onze Lieve Vrouw-basiliek. Het terras is overkapt en boven elk tafeltje hangt een infraroodstraler. Met een fleece-deken houd ik mijn benen op temperatuur. De winterse kou krijgt geen vat op me.

Ik bestel een kop chocolademelk met slagroom en daarna nog twee kopstoten met bitterballen. Wel gevoed sla ik het winkelende publiek gade.

Ze zijn van alle leeftijd. Velen dragen zichtbaar een verhaal met zich mee.

Zou ik zelf zonder slok op ook zo makkelijk te lezen zijn, vraag ik me af.

Metterwoon  I

Dag Mili, fijn dat je weer even op bezoek bent gekomen. Helaas zonder een leesbaar spoor achter te laten.

Ook jammer dat je niet even op bezoek bent gekomen. Maar dat ligt niet aan jou.

Ik ga je iets verklappen: ongeveer twee jaar geleden heb ik me hier metterwoon gevestigd. Aanvankelijk in een oude caravan, nu in een riante blokhut; zelf gebouwd van boomstammen uit het bos.

De houten, goed geïsoleerde, woning bestaat uit twee complete units met elk vijf kamers. Op het dak liggen 36 zonnepanelen, die voor de hele winterperiode elektriciteit leveren. Elke kamer wordt ermee verwarmd.

Het wintert hier  II

In een schuur niet ver van het huis heb ik een batterij accu’s geplaatst, die bij aanvang van de winterperiode barstensvol elektriciteit zitten. Meer dan voldoende om er in het koudste seizoen warmpjes bij te zitten. Want het kan hier vriezen dat de woning letterlijk kraakt. Vandaag gaf de thermometer tien graden vorst aan en ik heb een halve meter sneeuw gemeten.

Ik woon hier moederziel alleen met mijn vrouw, die alleen in de weekenden komt. Anja, mijn vrouw dus, is forensisch patholoog-anatoom en heeft nog te veel lijken in de kast liggen om hier dagelijks te vertoeven.

Mijn medebewoners  III

Wel heb ik goed gezelschap van de huisdieren om me heen. Te beginnen met mijn Bayerischer Gebirgsschweißhund, een rasechte jachthond met de naam Ducodorus, roepnaam Duco. En mijn twee poezen, Troel en haar man Krater. Dit is het gezelschap  voor binnenshuis. Buiten had ik tien kippen, maar sinds de vos op bezoek is geweest nog één hen met haar haan. En uiteraard mijn schapen.

Verder wemelt het van de wilde zwijnen, die hier als het ware vrijwillig de braadpan in lopen. Ook reeën heb ik gespot en in het hooggebergte, hier twintig klimmer vandaan, klipgeiten. En zelfs een ijsbeer.

Het raadsel ijsbeer  IV

Hoe die ijsbeer hier terecht is gekomen is mij een raadsel.

Vorig jaar zomer maakte ik met Anja een wandeling in het hooggebergte en ontdekten we een diepe grot. Nieuwsgierig als ik ben naar de omgeving waarin ik nu woon, liep ik honderd meter de grot in en ontdekte daar een slapenden ijsbeer. ’s Winters komt zij uit haar zomerverblijf en jaagt dan op geiten, herten en wilde varkens. Dat is andere koek als zeehonden.

Vorige winter zag ik haar jagen met een rossig jong bij zich in de buurt. Waarschijnlijk is ze vreemd gegaan met een bruine beer.

Wintervoorraad  V

Ik leef hier volledig zelfvoorzienend, ongeveer zoals Henry Thoreau dat indertijd deed in Walden. Met dit wezenlijke verschil dat mijn filosofische overdenkingen van andere aard zijn.

De enige luxe die ik heb is de elektriciteit en de apparaten die erop zijn aangesloten. Onze ijskasten zijn goed gevuld met groenten, fruit, everzwijn, reerug en forel. Om deze wintervoorraad te verzamelen moet er door het jaar heen duchtig gewerkt worden.

Vissen doe ik in de Gulip, een breed meanderende bergbeek die uitmondt in een meertje, hier vijftig meter vandaan. Het meer stroomt vervolgens over in zee, ongeveer een kilometer van huis.

Klimaat  VI

De weersomstandigheden zijn hier op het eiland paradijselijk. ’s Zomers schijn altijd de zon. Alleen ’s nachts regent het op afroep. De nachtelijke hemel is hier zo helder besterd, dat zelfs ik twijfel of er toch niet een hemel bestaat.

Ik laat het in november gaan vriezen en sneeuwen. De maanden december, januari en februari zijn het koudst; tot min 15 graden vorst. In maart breekt volop de lente los, die geleidelijk over gaat in een niet warmere zomer dan 25 graden. In het hooggebergte is het aanzienlijk kouder.

In het meertje kan zeven maanden per jaar gezwommen worden.

Topografie  VII

Het onontdekte en nog naamloze eiland heeft de grootte van onze provincie Gelderland. Het is van vulkanische oorsprong. De hoogste berg in het midden van het eiland is een gedoofde krater. In tegenstellen tot wat je zou verwachten zijn de stranden spierwit. Dat heb ik zo bepaald. Ik houd niet van zwartgeblakerde zandvlaktes.

Het land is begroeid met bos en uitgestrekte heidevelden. Daar hoed ik mijn schapen.

Er stromen drie riviertjes; de Gulip, waarlangs ik mijn blokhut heb gebouwd, is er een van. Dat er kraakhelder water stroomt spreekt voor zich. Ik heb er ook goudkorrels in zien blinken.

Uitnodiging  VIII

Mili, waarom ik je dit schrijf?! Als je een volgende keer hier verschijnt, kom dan even aanwippen. Je mag hier ook logeren. Je hoeft geen boterhammen of beddengoed mee te nemen. De blokhut is makkelijk te vinden.

Als je het eiland vanuit noordelijke richting nadert en je volgt de kustlijn in westelijke richting, dan kom je uit bij de monding van de Gulip. Langs dit riviertje loop aan de linkerzijde een kronkelig pand dwars door het heideveld. Bij de riviermond zie je al de rookpluim. In de woonkamers stook ik namelijk hout in een speksteenkachel; voor de broodnodige gezelligheid.

Uitnodiging IX

Deze uitnodiging geldt trouwens ook voor andere SOLlers. Mits ze hier ook verhalen van 99 woorden achterlaten. Eén verhaal bij aankomst en één bij vertrek of bij thuiskomst.

Er gelden hier wel regels waar iedereen zich aan dient te houden. Er mag bijvoorbeeld niet gezondigd worden, tenzij uit bittere noodzaak. De biecht is hier overbodig verklaard.

Honden zijn toegestaan, mits aangelijnd. Zij mogen niet poepen en ook niet blaffen.

Er mag niet geroddeld worden over SOL-leden. Achteraf zal mij een zorg wezen.

Bij aankomst moet eenieder uit voorzorg 100 strafregels schrijven: Ik moet mij aan de regels houden…

Gute Heimreise      

Hij stelde zich voor als Dolf Gutmann. Bijzonder openhartig was-ie. In de oorlog geboren. Zijn vader was een bewonderaar van Hitler met zijn fascistoïde ideeën. Zijn leven lang had hij zich erom geschaamd.                                                  

Toen hij zijn vader beter leerde kennen, had hij zijn naam ingekort. Maar desondanks.

We zaten toevallig naast elkaar op het Amor plein, warm onder de infraroodlampen. Hij deed met een busvol plaatsgenoten een dagje kerstmarkt in Maastricht.

Ik bestelde als troost nog twee kopstootjes en we klonken op een vredig leven.

Tegen zessen moest hij weer naar de bus.   

Ik wenste hem Gute Heimfahrt.

Kerstboom 

Gisteren bezocht ik met Anja, mijn vrouw, de kerstmarkt op de binnenplaats van het kasteel tegenover ons huis. Met hevig de pest in kochten we er een mooie kerstboom; 35 euro kostte hij. Veel te duur vond ik.

Ik begon de onderhandeling door te stellen dat ze vroeger maar tien euro kostten. Maar Anja frustreerde mijn pingelpoging door te constateren dat ze vorig jaar ook zo duur waren.

Nu kan ik me de kerstdagen wel laten verpesten door te blijven hangen in deze frustratie, maar ik doe gewoon alsof we de boom niet gekocht hebben.

Hij staat hier prachtig.

Als de raven 

Ik las in de krant een artikel over winkeldiefstallen en vroeg me af of ik ooit iets in een winkel gestolen had. Met mijn slechte geheugen kwam ik tot de conclusie dat dat niet het geval was; wat uiteraard geen garantie is.

Nou liep ik laatst door de Jumbo en gewoontegetrouw proefde ik op de fruitafdeling de rode en groene druiven en ook de pitloze, zonder ze te kopen. Ook de blozende snoeptomaatjes onderwierp ik aan een smaaktest.

Ik moest denken aan het krantenartikel en kwam tot de conclusie dat ik al mijn leven lang steel als de raven.

Zolang het duurt  

Laatst bezocht ik mijn studievriend Titus. Het was als vanouds een aangenaam weerzien. We hadden afgesproken in café de Koehoorn, tegenover het gemeentehuis waar hij op de stoel van de aimabele burgemeester zat. Vroeger waren we beiden rebels, links tuig zo je wilt; wij organiseerden diverse acties tegen de kruisraketten.                                                                                   

We prezen ons gelukkig met het goede leven en dat we zonder enge ziektes en andere kleerscheuren tot hier waren gekomen.

Titus bracht een toost uit op ‘het eeuwige leven’, en wij nipten aan onze plaatselijk gebrouwen Berenburg.

Ik deed graag mee maar beperkte me tot ‘zolang het duurt’.

Mijmeringen 

In verleden dagen mijmerde ik wel eens. Ik fantaseerde dan dat ik kon vliegen door gewoon mijn armen te strekken. Dan vloog ik, zoef… de lucht in. Tot wel drieduizend meter hoog. Daar aangekomen suisde ik vervolgens als een komeet naar beneden. Vlak voor ik de grond raakte dematerialiseerde ik mezelf. Dat duurde ongeveer één minuut, dan werd ik weer mijn stoffelijk zelf. Ik veegde wat opgewaaid stof af en voelde me als herboren. Alle foutjes in het DNA van álle cellen hadden zich hersteld.

Het wordt de hoogste tijd dat ik ga uitvogelen hoe dít te realiseren is.

Reclassering 

Het was er bloedheet en het ging er hard aan toe.                                               

Op het scherp van de snede werd er overleg gevoerd tussen zijn advocaat en de reclasseringsambtenaar.                                                                                        

In het heetst van de strijd gooide Kees - overmand door de zenuwen - de kont tegen de krib, stond op uit de verdachtenbank en schopte de stoel onder de ambtenaar vandaan. Hij greep hem bij zijn keel en schreeuwde: ‘Krijg de rambam, ik laat me door jou de pis niet lauw maken... vuile klerelijer’ , en werd met ruwe hand door de bewakers terug geduwd naar de plaats waar hij peentjes zat te zweten.

Lieve Dos,

Ik ben blij je weer te lezen - én je weer te zien - en dank je voor de Gulipse blokhutuitnodiging. Hoe ik er op mijn pumps moet komen, is mij alsnog een raadsel. Vermoedelijk ga ik ten onder in de heidevelden, dromend van de eieren die je iedere avond in de warme as van de speksteenkachel legt. De wind zal mij de geur brengen van versgebakken Zwabisch speltbrood waarop ik een dikke lik schapenboter had kunnen doen. Driewerf snik.

Binnenkort plaats ik een 99'er en vergeef mij mijn afwezigheid. Een derde boek kwam recent uit: 'Histoires de Femmes'. Elyse van der Roer schreef gedichten op basis van illustraties van Judith Zijtregtop en ik schreef schrijnende kortverhalen. Zoals je van me gewend bent. Zal op Sol nog een boekpresentatie plaatsen.

Tot gauw. 

Wauw, Mili. Gefeliciteerd!

(dit kwam er even tussendoor; kon het niet laten) 

Ali Baba

Gisteren luisterde ik naar een radioprogramma over oude kinderversjes. Het bracht mij terug naar mijn kinderjaren toen ik met mijn vriendjes door het Wonderbos liep. Ook wij zongen toen: In de Sahara tussen de kamelen, zat Ali Baba met zijn piemeltje te spelen.

Jaren geleden maakte ik een reis dwars door diezelfde Sahara. ’s Nachts lag ik op mijn stretcher en aanschouwde vol bewondering de biljarden sterren aan het firmament en besefte dat ik miljarden jaren terug keek in de tijd.

Dat Ali Baba onder deze overweldigende schoonheid zin hand om met zijn piemeltje te spelen lijkt mij onwaarschijnlijk.

Lieve Mili,

Wat ben ik blij dat je nog niet tot de blokhut bent doorgedrongen.

Wat is er gebeurd. Anja heeft het razend druk op het Forensisch Instituut. Toch wil ze graag de weekenden doorbrengen op het eiland. Daarom had ze een paar ingevroren lijken meegezeuld naar onze blokhut. Op de keukentafel deed ze haar onderzoek. ’s Nachts hebben we de lichamen buiten in de sneeuw begraven. Het vriest hier vijftien graden.
’s Morgens ontdekten we tot onze schrik dat beide lijken waren aangevreten door de ijsbeer met haar jong.

Rond de hut is het op dit ogenblik dus niet veilig.

Lieve Mili  

Het is erg onverstandig om onder deze winterse omstandigheden op pumps een bezoek aan het eiland te berengen. Bovendien weet jij als geen ander hoe zeer ik allergisch ben voor dat schoeisel; zeker als ze rood zijn.

De weg vanaf de aanlegsteiger naast de monding van de Gulip loopt over een lengte van duizend meter naar de blokhut. Het hoogteverschil is ongeveer honderd meter. Het pad, met hier en daar een trap, is bestraat met flagstones en goed begaanbaar. Zelfs met pumps van welke kleur dan ook.
Met een rolstoel of rollator wordt het hier een stuk moeilijker toeven.

Hoi Mili 

en ook anderen SOLlers die hier op bezoek mochten komen, ik kon niet slapen van bezorgdheid. Veronderstel dat jullie hier op je dooie akkertje zouden rondneuzen en ineens zou een ijsbeer van tweeëneenhalve meter groot voor je op rijzen, je zou je toch te pletter schrikken. Hij mag dan digitaal zijn, neemt niet weg dat je er een hartverlamming aan over kunt houden. Ik  voel me daar vooralsnog verantwoordelijk voor.

Daarom heb ik in de brievenbus bij de aanlegsteiger een aantal buttons gelegd waarmee je die ijsberen kunt deleten. Ik hoop wel dat ik de software goed heb gedownload.

De operatie  

Een operatiezuster kwam me ophalen uit de wachtkamer. In het kleedhokje hoefde ik me niet uit te kleden. Alleen het hoofd, de schoenen en het lijf bedekken met steriele hoezen.
Opeens hoorde ik een gil uit de operatiekamer. Dat zal ik wel verkeerd gehoord hebben, dacht ik.

De verdovingsspuit was pijnlijk maar wel te harden. De snee door de huid was gevoelloos. Tóén bleek dat de dieperliggende zenuw was vastgegroeid en onverdoofd losgesneden moest worden. De operateur zei dat ik niet mocht schreeuwen. Toch deed ik het.

Het klonk als een echo van de gil die ik eerder hoorde.

De ijsbeer  

Ik zei het al: zij was mij een raadsel. Dit SOL-eiland ligt op gematigde breedte: geen habitat voor ijsberen. Zij moet hier een uitstervend soort zijn, een nazaat uit de laatste ijstijd, tienduizend jaar geleden, toen de noordelijke ijskap tot hier reikte.

Zij deelt haar slaapverblijf met de bruine beer. ’s Zomers de ijsbeer en ’s winters de grizzly. (airbnb, maximale bezetting)
Bij de wisseling van de wacht zijn ze elkaar tegengekomen en bij gebrek aan beter hebben ze gedaan wat ze niet laten konden.

Daar is een nieuwe soort uit voortgekomen: wit van voren, rossig van achter.

Een wijze les van Ducodorus 

Eergisteren maakte ik met Duco een wandeling in de vers gevallen sneeuw. We volgden het pad naar het meer waar ik de ijsdikte wilde meten.

Halverwege, voorbij een hoge rots, stonden we plots oog in oog met de twee ijsberen. Duco liep er blaffend naar toe en ik hield mijn hart vast.

Dit schouwspel had ik thuis, tussen de Limburgse heuvels, al vele malen gezien. Zó speelde Duco met mijn schapen en op hun manier speelden de schapen met Duco.

Mijn hond kende geen beren en zag geen wezenlijk verschil met schapen. Hij speelde er een half uur mee.

De wijze les van Ducodorus  

Door het spel van Duco met de ijsberen besefte ik dat hij zonder gevaar met ze kon omgaan, omdat híj in zíjn hondenbrein bepaalde dat die twee wilde beesten dezelfde omgangsvormen hadden als onze schapen thuis.

Met andere woorden: Ducodorus was een solipsist. Wat hem overkwam speelde zich af in zijn brein en dát projecteerde hij op zijn buitenwereld.

Ik móést eraan geloven.
In mijn linkerhand hield de delete-button omklemd en mijn  rechterhand had ik zogenaamd vol schapenkorrels.

‘Kom-kom, schapenkoppen’, riep ik…  en ongelooflijk, de beren kwamen gedwee op me af, snuffelden en keken me teleurgesteld aan.

Ik, de solipsist  

Na enkele dagen, gevuld met overpeinzingen, ben ik tot het inzicht gekomen dat niet Ducodorus de grote solipsist hier is, maar ikzelf. Ik kan niet anders concluderen. De ongewone gedragingen van Duco met de twee ijsberen hebben me aan het denken gezet.
Als ik snuggerder was geweest had ik dat eerder kunnen bedenken. Immers, met een glossy tijdschrift over architectuur in mijn handen val ik op een high tech blokhut, die ik selecteer en kopieer om hem vervolgens op de mooiste plek van dit eiland te plakken.

Ik speel hier voor godje en weet hoezeer dit fout kan gaan.

Houd moed  

Dos Wijnhof, ‘geen paniek’, spreek ik mezelf bemoedigend toe. Onze God in de hemel, heeft door de eeuwen heen ook fout op fout gestapeld en overleeft het nog steeds. Toen Hij met scheppen begon, stond-Ie er helemaal alleen voor, zonder voorbeelden. Er waren nog geen glossy tijdschriften. En internet waaruit Hij inspiratie kon putten, evenmin.
Er was ook geen psycholoog waar Hij op consult kon gaan na die burn-out, toen Hij het hele zootje onder water had gezet, zonder voor zwemvesten te zorgen. Slechts één boot had Hij besteld.

God had het toen moeilijk. Dat moet gezegd.

Overlast  

Ook al zijn ze poeslief, een stelletje ijsberen rond de hut is niet makkelijk. Met hun scherpe nagels proberen ze voortdurend de voordeur open te breken. Ze willen dat Duco buiten komt spelen. Die vindt dat voor een paar uur wel leuk, maar dan houdt het voor hem ook op.

Eén keer heb ik ze binnen gelaten. Ze gingen uitgebreid op de Vitra-bank liggen, wat ik Duco verboden had. Dat gaf al wrijving.

Ik heb er iets op gevonden. Als die twee me tot last zijn, selecteer ik ze en verplaats ze dertig kilometer hier vandaan. Makkelijk zat.

Tijdmeting 

Mijn horloge loopt hier, om precies te zijn, één uur en vierendertig minuten achter. Dat vind ik vervelend. Feit is dus dat een etmaal hier langer duurt.

Ik heb IWC in Schaffhausen gevraagd een klokje te ontwerpen dat die extra tijd in twaalf gelijke mootjes toevoegt. Daarvoor moeten ze een heel nieuw raderwerk ontwerpen. Bij een afname van honderd stuks kost zo’n horloge € 80,000. Ze leveren alleen in gouden uitvoering.
Ik heb er honderd besteld.

Ze komen naast de brievenbus bij de aanlegsteiger te hangen. Iedere bezoeker van het eiland kan er een meenemen.

Geld speelt hier geen rol.

Zenuwachtige seismometer  

In de kamer waar de meetinstrumenten staan opgesteld was het vanmorgen onrustig. Alle instrumenten pendelen, onder normale omstandigheden, nauwelijks zichtbaar rond de ingestelde waarden.
Vanmorgen hadden ze daar zichtbaar moeite mee. Het rommelde.
De seismometer bleek van slag. Hij sloeg centimeters naar links en rechts uit.

De krater liet van zich horen.

Dit kan spannend worden. Met een beetje geluk ga ik binnenkort een vulkaanuitbarsting meemaken.
Hoe een alles verzengende pyroclastische wolk langs de helling naar beneden dendert, gevolgd door een sloot lava, wil ik graag filmen.

De windrichting kan ik zelf bepalen. Die komt voorlopig uit noordelijke richting.

De lodge  

Tussen alle dagelijkse beslommeringen door heb ik de laatste weken mijn bouwkundige hobby uitgeleefd. Dat ik van architectuur houd moge duidelijk zijn. Zo heb ik dicht bij de blokhut een Finse sauna gebouwd met panoramisch uitzicht op de heidevelden, het meer en het hooggebergte op de achtergrond.

Aan het meer heb ik een ruime lodge gebouwd in een hoog oprijzende rotswand. Alleen de voorgevel steekt drie meter uit de rots. Ook hier een adembenemend uitzicht. Hij is bedoeld voor SOL-leden die een rustieke plek zoeken om hun verhalen van 99-woorden te schrijven.

Kost en inwoning zijn  gratis.

De Body Farm  

Anja is zojuist gearriveerd voor een verblijf tot na Kerst.

Het probleem met de twee, door de beren aangevreten lijken heeft ze slim opgelost. Ze heeft ze verwisseld met twee gave doden, die zich hadden aanmeld voor orgaandonatie.
De twee gehavende overblijfselen heeft ze vervolgens opgestuurd naar een Body Farm in Tennessee, waar ze op een landgoed zijn neergelegd om natuurlijk te ontbinden. Studenten doen er, zoals Anja zelf ook gedaan heeft, forensisch onderzoek in de buitenlucht.
Omdat het allemaal digitaal gebeurt, heeft ze er geen wroeging over, zegt ze.
Dat scheelt aan slapeloze nachten en langzaam opgebouwd trauma.

Lieve Mili, door alles kopzorgen die ik heb, ben ik vergeten jullie te feliciteren met het derde boek dat uitgegeven is. Ik heb het zojuist bij Bol.com besteld. Ik ben heel benieuwd naar de inhoud. Morgen weet ik meer.

Ik laat het bezorgen in de blokhut. Als je dan eens langskomt zal ik vragen of je het wilt signeren. 

Groetjes, Dos