#276 A merry little christmas

18.00 uur
‘Wim, nee! Geen courgette op de pommes gratinées; dat is niet lekker!’ Met hoogrode konen snelt mijn moeder toe om de plakjes courgette uit de ovenschotel te vissen. Mijn vader wijkt echter geen haarbreed en schermt zijn creatie strategisch af met zijn brede rug.
‘Ach Margot,’ zeg hij verzoenend,  ‘dat is hartstikke lekker, let maar op.’
Terwijl ze verder kibbelen stuift Roef, de nieuwe pup van mijn zus, de keuken binnen. In een kluwen van glitterjurkjes en modderlaarzen rennen de kinderen joelend achter hem aan.
‘Roef is in de vijver gesprongen!’ schreeuwt Floortje, de jongste van mijn zus. Maar nog voordat de geur van natte hond mijn neus bereikt, dondert de stem van mijn zwager door de ruimte.
‘Naar de bijkeuken met Roef, en snel!  Ik wil hem niet meer zien voordat hij droog is!’
Met een pollepel in zijn hand en een bloemetjesschort om zijn middel geknoopt, ziet ie er niet half zo gevaarlijk uit als ie klinkt.
Mark drukt snel een handdoek in Floortjes handen en geef haar een knipoog. ‘Neem Roef maar gauw mee en vraag Ollie om je te helpen.’
Mijn zwager rolt hulpeloos met zijn ogen en wijdt zich dan weer volledig aan de Boeuf Bourguignon.
 
Mijn zus betreedt het strijdtoneel. Ze houdt vier kristallen glazen in haar handen.
‘Mam, weet jij waar die andere vier zijn? Ze staan niet in de kast.’
Mijn moeder, nog steeds niet bekomen van het courgette-debacle, wijst pissig naar mijn vader.
‘Vraag dat maar aan die man daar. Die weet namelijk altijd alles beter.’
Dan klinkt er gegil vanuit de woonkamer. Mijn zus kan nog net opzij springen als Roef de keuken weer binnen dendert. In zijn bek een grote donkerrode kerstsok, inclusief lint en kerstballen. Zijn puppie-ogen glimmen van plezier en als hij merkt dat de kinderen als een stelletje dolle honden achter hem aanzitten, zet hij het op een kwispelen. In het voorbijgaan zwiept hij met zijn staart drie glazen met garnalencocktail van de keukentafel.
 

21.30 uur
Gelukzalig kijk ik de eettafel rond. De borden zijn leeg, de glazen nog vol.  De kinderen bladeren giebelend door de DirkJan kalender die ze samen als kerstcadeautje aan hun opa hebben gegeven. Mijn zus en zwager zingen uit volle borst mee met de kersthit van Band Aid en mijn ouders zitten knus naast elkaar.
‘Heel verrassend, die courgette in de pommes gratinées’ verzucht mijn moeder. Ze wrijft liefdevol over de hand van mijn vader.

Mijn blik blijft hangen bij Mark. Afwezig draait hij zijn wijnglas om en om tussen zijn handen. Net als ik naar hem toe wil gaan, kijkt hij op en schraapt hij zijn keel.
‘Lieve mensen…’ Mark wacht even voordat hij verder gaat.
‘Ik wil graag een toost uitbrengen.’ Opnieuw aarzelt hij.
‘Op Lize. Ze had hier gewoon moeten zijn.’
Iedereen heft het glas.
‘Op mijn mooie Lize.’
‘Op Lize’ echoën de stemmen van de anderen. Hun blik omhoog geheven.

Diep ontroerd kijk ik naar mijn familie; mijn lieve, chaotische bende mensen.
‘Ik ben hier,’ fluister ik, ‘dicht bij jullie.’

En meer dan ooit wou ik dat ze me horen konden, maar alleen Roef kwispelt slaperig naar me vanuit zijn nieuwe hondenmand.