‘Als deze avond voorbij is, begint bij mij de echte kerst,’ zegt Pim, mijn man.

‘Ach, trek het je niet aan, het is maar een keer per jaar met mijn familie.’

‘Je hebt gelijk Marie, ik moet me niet zo laten opjutten. Ik krijg nog steeds na al die jaren het gevoel dat je vader me niet ziet zitten.’ Pim slaakt een diepe zucht.

De timer op mijn mobiel gaat af: ‘Pim, laat jij de gasten zometeen binnen, ik moet even de kalkoenpoten voorzien van witte sokjes.’

Als ik even later binnenkom is de hele familie inmiddels gearriveerd, vierentwintig in totaal. Mijn vader stelt mij voor aan Annemarie, zijn verzorgende. Een leuke meid van een jaar of twintig, prachtig ravenzwart haar, keurig in een lange vlecht, net zwart jurkje aan. Pap heeft het getroffen met zo’n meidje, als ik haar zo zie. Dat was vorige jaren wel anders.

De Friese klok slaat zeven, hèt moment in al die jaren om aan tafel te gaan.

Papa arriveert met zijn rollator, Annemarie schuift zijn stoel aan. Ze legt een klein vierkant doosje rechts naast zijn bord.

Die lieverd zal toch niet voor mij …

Pim heft zijn glas: ‘Lieve familie, voor de veertigste keer een kerstdiner in ons huis, geheel en al bereidt door mijn liefste Marie. Graag breng ik een toost uit op ons allen.’

Na de eerste gang tikt mijn vader tegen zijn glas, zoals altijd zal hij weer een ellelange speech houden.

Hij schraapt zijn keel, zijn ogen glinsteren, dàt heb ik lang niet gezien.

‘Lieve familieleden, ieder jaar is het voor mij weer een hoogtepunt met al mijn nazaten hier te mogen zijn. Marie, je soep was weer verrukkelijk. Dit jaar wil ik graag jullie aandacht vragen voor mijzelf, 98 jaar jong met Annemarie, die mij zo fantastisch bijstaat.’ Zijn handen trillen terwijl hij het kleine pakje naast hem oppakt. ‘Lieve Annemarie, je weet wat dit is,’ hij lacht verlegen en bloost zelfs een beetje. ‘Wil je dit aan Pim, mijn lieve schoonzoon, geven?’

‘Jacques toch,’ zegt Pim.

‘Ja jongen, ik heb altijd van je gehouden.’

Pim stapt op paps af en omarmt hem. Hij houdt Pim zo stevig vast, dat Pim bijna omvalt. Als ze elkaar loslaten ziet Pim er beduusd uit. Papa schraapt nogmaals zijn keel: ‘Anno 2019 mag ik daarvoor uitkomen. Ik heb altijd zielsveel van mijn lieve vrouw Theodora gehouden, maar Pim toen jij ons gezin betradt wist ik dat ik altijd van jou zou blijven houden. Ik heb me al die jaren ingehouden, maar nu ik zo fijn heb kunnen praten met Annemarie heb ik de stoute schoenen aangetrokken.’ Een vette knipoog naar Pim volgt.

Iedereen is doodstil, ik hap naar adem, mijn vader denk ik, mijn vader gay?

Pim is de eerste die de stilte verbreekt: ‘Jacques, uw hart luchten is altijd goed, maar ik hou van u als mijn schoonvader zijnde. Mijn hart behoort aan Marie toe. Graag wil ik nogmaals het glas heffen op: het échte kerstnieuws van Jacques!’