de kortste dag #273

De kortste dag. 

Als de kortste dag niet in het weekend valt nemen we allemaal vrij. Halverwege de ochtend staan we op. We brunchen thuis, maar daarna gaan we met z’n allen het laatste avondmaal van het oude jaar voorbereiden en het feest van de zonnewende daarna. Rond het kampvuur op het pleintje bij het dorpshuis tussen oude huizen en kale bomen vieren we het keerpunt van het licht en het aanbreken van het nieuwe jaar. Het kerkje staat erbij en luidt de klok. Op het kerkhofje naast de kerk luisteren onze doden mee. Om twaalf uur middernacht staan we hand in hand rond het vuur. Sommigen huilen. Anderen lachen. Het kan allemaal. Iedereen is thuis. 

Een groot deel van de bewoners van het dorp heeft grijze haren. De kinderen nemen bijna allemaal de benen als ze de leeftijd hebben bereikt om dat te kunnen doen. Ze gaan naar de stad omdat het daar zogenaamd allemaal gebeurt. Dat begrijpen we goed. We zijn immers zelf ook jong geweest. Maar inmiddels weten we beter. Er gebeurt hier minstens zoveel als in de stad. En misschien nog wel meer. Je moet het alleen zien. De jongeren kijken naar andere dingen dan wij, de achterblijvers, de terugkomers, de import. Of ze kijken anders naar dezelfde dingen. De een wordt dol enthousiast van een dode boom, een ander moet aan de anti-depressieva. Zoveel mensen, zoveel wensen.

Ik zit naast mijn jongste dochter Ella bij het kampvuur. Haar moeder, mijn ex, is vorig jaar vertrokken. Het ging niet meer. Ik was opgelucht. Zij was verdrietig. Dat begreep ik niet, dat zij verdrietig was. Af en toe spreken we elkaar als we iets moeten regelen voor onze dochters. Dat is heel raar, dat praten met mijn ex. Het is zakelijker nu. De nabijheid is verdwenen. Vorige week kreeg ik zin om iets met haar af te spreken. Het klonk zó vertrouwd en ontdaan van negatieve emoties, dat ik er weer zin in kreeg. Ik schrok ervan. Maar het laat me niet los blijkbaar. Misschien komt het er nog eens van. 

Afgelopen jaar is Ella het huis uit gegaan. Zo gauw ze kon is ze vertrokken. De scheiding heeft er aan meegeholpen. Dat zielige gezeur allemaal. Dat ze zoiets dacht kon je van haar gezicht aflezen. Misschien is het wel een leerzame les voor haar geweest, hoe relaties kunnen verzanden. Ze woont nu op een kamer in de stad. Ze vond het geweldig om op zichzelf te gaan wonen. Ze praatte er bijna altijd over en dat konden we ook goed begrijpen en invoelen. We zijn immers zelf ook het huis uit gegaan.

‘Wat zit je toch de hele tijd voor je uit te staren,’ vraagt Ella. 

‘Ik zit aan je moeder te denken en aan jou en aan hoe alles verandert.’

Ze kijkt naar de vlammen van het vuur.