#273 De kortste dag

Mijn kortste dag.

Mijn naam is Bill Holdon, maar hier in de State Prison sta ik geregistreerd als William Mayson Holdon met nummer 176305. Ik zit in cel D-403 te wachten op mijn executie. Het is acht uur ’s ochtends en voor me op tafel ligt een exemplaar van de bijbel die de gevangenispredikant voor mij heeft achtergelaten. Hij komt over een uur terug, dat is regel voor een executie, alsof hier verdomme elke dag een executie wordt uitgevoerd. Iemand executeren is toch geen dagelijks routine als je tandenpoetsen, of je handen wassen na toiletbezoek? Goed, je mag de predikant weigeren, maar ik hoef niet helemaal alleen naar het einde te gaan, toch? Hij gaf me de bijbel en zei: ’Probeer eens wat lezen, misschien geeft het je wat steun. Dan kunnen we daarover praten, als je er behoefte aan hebt.’ Mijn hemel, wat een zeikerd dacht ik. Alsof ik behoefte zou hebben om te praten over de bijbel. Die hele klerezooi kan me gestolen worden. Het enige waar ik behoefte aan heb, is iemand die bij me is, iemand met wie ik in dat laatste uur een beetje slap kan ouwehoeren over van alles en nog wat. Gisterenavond mocht ik kiezen wat ik wilde eten. Het werd een steak met patat en als toetje kreeg ik een chocolade cheesecake. Weer eens wat anders dan dat weeïge smakeloze gaarkeuken vreten. Alleen lag het galgenmaal wel zwaar op de maag en toen het in mijn hoofd ook nog eens begon te malen kon ik niet meer slapen. Wist je dat het vannacht de langste nacht van het jaar was? Vandaag, 22 december 2019, is het begin van de winter. Over ruim een uur komen ze me halen en word ik naar de executiekamer gebracht. Het schijnt een soort operatiekamer met een brancard te zijn. Jezus, alsof je amandelen even worden verwijderd. Gisteren werd ik onderzocht door de gevangenisarts. Stel je voor dat ik iets zou mankeren! Hij moest me de procedures vertellen, dat is voorschrift. Voordat de eerste injectie wordt gegeven, moet mijn arm worden ontsmet. Hoezo? Ik zou eens een infectie kunnen krijgen. Jaja, je gelooft het toch niet? Nou, ik heb hier de afgelopen achttien jaar genoeg immuniteit opgebouwd. Laat me alsjeblieft niet sterven als een creperende hond, zoals die gast in Arizona een paar jaar geleden. Die kreeg verdomme vijftien injecties en heeft twee uur liggen doodgaan. Goed, ik heb het misschien verdiend om te sterven, maar niet op die manier. Ze hebben me vaak gevraagd, of ik berouw heb. Hoor eens, de zaak is lang genoeg in het nieuws geweest. Iedereen weet wat ik heb gedaan en ik heb het toegegeven. Dan zal ik met deze bijbel in mijn hand ook vergeven worden. Door wie dan ook. Mijn celdeur wordt opengemaakt. Ik zie de gevangenisdirecteur, de dokter en de predikant staan. Ik sta op, mijn hand omklemt de bijbel, en loop met ze mee, mijn kortste dag in. Jeroen van der Doef Weekopdracht #273 Schrijven Online