Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#273

Ik ben opgestaan vandaag. Dit keer zonder paniek. Zonder precies te weten waarom tikte ik me uit de vrieskoffer. Het was een vet-impuls, denk ik. Mijn vetreserves zijn altijd al te klein geweest. Ze hebben dat genetisch vastgesteld. Ik heb te weinig opslagcellen. Sommige mensen zijn als beren, enkelen als schildpadden, ik ben misschien een soort bosmarmot. Terwijl de anderen sliepen, stommelde ik het slaapvertrek uit om de keuken op te zoeken. De algendrankjes uit de koelkast liet ik links liggen. De havermout leek me een beter idee. Met behulp van wat melkpoeder en wat suiker maakte ik er een papje van. Ik at tot ik warm werd. Toen ik me voldoende gesterkt voelde, trok ik naar de computerkamer. Ik schrok toen ik de data raadpleegde. Nooit gedacht dat ik het zeventig lichtjaren zou kunnen uithouden zonder eten of drinken, een persoonlijk record! Nog dertig lichtjaren te gaan voor we onze bestemming zouden bereiken. Ik moest terug. Als je tussen twee bestemmingen in wakker wordt, is er maar zuurstof voor een uur. Ik kan niet verklaren waarom het me onverschillig liet hoeveel tijd ik nog kon ademen. Misschien was ik op zoek naar zingeving of op z’n minst een reden voor mijn bestaan. Je bent behoorlijk groggy als je na enige jaren wakker wordt in een ongekend magnetisch veld. Het is een aanslag op bioritme en oriëntatie, je spieren werken nauwelijks mee, en het stelt de startup van je brains behoorlijk op de proef. Het was een wonder dat ik wist wie, wat en waar ik was. Mijn impulsen stuurden me naar de databank. De zoekmachine schonk me een fotoalbum van ons team. Gezichten en namen vulden mijn herinneringen. Wat ik in mijn geest beleefde stak schril af met de kille stilte in de computerkamer. Nu wist ik weer waarom ik terug moest naar de slaapvrieszaal. Over dertig jaar zouden we weer samen zijn. Het zijn altijd mensen. Mensen waar we voor leven of sterven, of door vuur of ijs willen gaan. De gedachte riep de dichter in me op. Ik surfte naar het logboek en schreef er een haiku in: “Dertig lichtjaren Eenzaamheid en duisternis Korte dag van hoop” Het typen van de woorden ging vlot, maar toen ik opstond zakte ik door mijn benen. Ik voelde me genoodzaakt om me al kruipend voort te bewegen. Door een raampje zag ik een verbuiging van de sterren. Misschien naderden we een transitie-zone of waren we dicht bij een deformatiedriehoek. Het kostte me wat moeite, maar de hoop op weerzien gaf me perspectief en dat maakte dat ik het kon opbrengen om me in de smalle, koude bewaarkist te hijsen. Vlak voordat ik me voelde bevriezen bedacht ik dat de afwas er nog stond. Daar was de dag helaas te kort voor geweest.

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Nele, Wat een bijzonder verhaal. Mooie invulling van de opdracht. Met plezier gelezen. Paar kleine puntjes: Terwijl de anderen bleven slapen -- terwijl de anderen (nog) sliepen Als je geen zuiver econoom bent zijn het altijd mensen. -- deze zin begrijp ik niet. Waarschijnlijk ligt de uitleg voor de hand, maar ik kan er nu zo snel geen beeld bij krijgen.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Fief: dank. :) 'Terwijl de anderen bleven slapen' gewijzigd in 'sliepen'. Ik zoek soms te ver naar vervangingen voor dat vreselijke stopwoordje (=nog) van me. Thnks. Die econoom laat ik hier maar weg. :p

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Nele, ondanks die vrieskist verwarmt deze zin je hele verhaal: "Het zijn altijd mensen. Mensen waar we voor leven of sterven, of door vuur of ijs willen gaan. " En daarna moet ik lachen om de afwas die er nog staat :). Weer een hele fijne 'Nele'!

Lid sinds

10 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Nele, ondanks die vrieskist verwarmt deze zin je hele verhaal: "Het zijn altijd mensen. Mensen waar we voor leven of sterven, of door vuur of ijs willen gaan. "
Ja. Maar ik zou wel opteren een 'of' te schrappen; 'Het zijn altijd mensen. Mensen waar we voor leven of sterven, voor door vuur of ijs willen gaan.' En ook ik moest lachen om je afwas, 'daar was de dag helaas te kort voor geweest' - mooie afsluiter!

Lid sinds

6 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik zou wel willen reageren, maar chantal en schrijvenmaar hebben het gras voor mijn voeten weggemaaid. Het zijn twee hele precieze elementen van menselijkheid die de science fiction geest geven. En daarom werkt het.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Een echte 'Nele' , daar sluit ik me bij aan en superorigineel :thumbsup: De bovengenoemde punten, die de menselijkheid weergeven, verwarmen de vrieskou uit je tekst. En de laatse zin over de afwas deed ook mij glimlachen, zo echt menselijk :thumbsup: Wat me opvalt, je hebt geen titel of het moet 273 zijn :D . Heb je daar een bedoeling mee? Heel graag gelezen en fijne zondagavond.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hallo Nele,

... in deze nieuwe en onwennige omgeving.Wat mooi dat je je zo kunt verplaatsen in een wondere wereld. Het was leuk om te lezen, vooral je haiku.                (Haha, ik had'm geknipt maar hij wil niet geplakt worden) . 

 

 

  •