#272 Schitteringen

Er is geen wolkje aan de hemel. Het is moeilijk te zeggen waar de lucht ophoudt en het water begint. Alles om me heen is van een iriserend diepblauw, doorweven met gouden schitteringen. Er zijn geen grenzen, alleen een onmetelijke wijdsheid, waarin zelfs de horizon lijkt te verdwijnen. Ik sluit mijn ogen en koester me in het warme zonlicht. Het komt niet in me op om me af te vragen hoe ik hier terecht gekomen ben. Het lijkt zo logisch, zo natuurlijk, dat een verklaring overbodig is. Dan hoor ik golven breken, hout door water klieven en nieuwsgierig open ik mijn ogen. Wanneer ze gewend zijn aan het heldere licht, ontdek ik een eenvoudig bootje met een wit zeil. Als een lichtgewicht danst het op het water. Mijn hart maakt een duikeling als ik zie wie er aan het roer zit. Mijn viking. Hij is nog mooier dan ik me herinner. Zijn haar is lang en draait in eigenwijze krullen tot over zijn schouders. Zijn sterke armen zijn gebruind en zelfs vanaf hier ontwaar ik de sproeten die als sterren over zijn huid zijn uitgestrooid. De Melkweg op zijn linkerschouder, de Pleiaden, helder oplichtend, onder zijn rechter elleboog. Ik roep zijn naam en op het moment dat hij omkijkt en naar me glimlacht, knikken mijn knieën. Net als toen hij voor het eerst mijn hand vastpakte, al die jaren geleden. Ik stap in het bootje en ga voorzichtig naast hem zitten. Het houten bankje is net groot genoeg voor twee en laat geen ruimte voor woorden. Gelukkig hebben we die niet nodig. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder, vind blindelings de juiste houding. Mijn lichaam is nog niets vergeten. Zo varen we een tijdje, gelukzalig tussen verloren herinneringen. Totdat de wind aanwakkert. Mijn viking drukt een kus op mijn haar en ik weet dat het tijd is om afscheid te nemen. Net als toen lijkt het bijna onmogelijk. Ik wil naar hem blijven kijken, alles in me opnemen, maar een windvlaag laat mijn ogen tranen. Ik knipper en overgeleverd aan de werkelijkheid duikel ik terug in het oneindige blauw. De zeilen van het bootje bollen en mijn viking vaart langzaam bij mij vandaan, zijn eigen horizon tegemoet. 'Dankjewel' fluister ik weemoedig. Ik blaas een laatste handkus en dan verdwijnt hij, in de schittering van het water.