Opdracht #271

“Krrrrrrrtttt” Mijn afscheid wordt beantwoord door een zachte streling langs mijn voelsprieten. Mijn hele lichaam tintelt en gloeit. Een laatste maal druk ik me zoemend van vreugde tegen mijn gemaal aan. Ik draai me om naar de poel van knetterende energie die voor me zweeft. De aanwezigheid van het portaal is alom. Het trekt aan de realiteit en verbuigt deze, alle fundamentele natuurwetten tartend. Met een zucht stort ik me naar voren. Mijn reis dwars doorheen het ruimtetijd-weefsel lijkt een eeuwigheid te duren. Mijn voelsprieten tintelen dof, te veel impulsen glijden onvatbaar over me heen. En plots is de eeuwigheid in een oogwenk voorbij. Ik ben gearriveerd. Ik verschuif mijn weefsel en onthul voorzichtig mijn smaakpapillen aan de lucht. Kuchend sluit ik ze weer. Roet, de voorbode van verderf. De korrels dood kleven nog steeds aan mijn smaakpapillen en doen me vies aanvoelen. Walgelijk. Vibrerend laat ik mijn voelsprieten heen en weer wiebelen en ik neem vele wezens waar. Ze zijn lang en lopen zonder enig doel in het rond, opgesloten tussen wanden die naar de hemel reiken. Of nee, niet doelloos, ze lopen weg van … van mij. Voorzichtig onthul ik voor een tweede maal mijn smaakpapillen. Met veel moeite weet ik de impuls te onderdrukken ze af te schermen van het roet. Mijn dapperheid wordt enkel afgestraft. Het stinkt naar een kudde beesten die veel te dicht op elkaar leven. Ik sluit mijn weefsel opnieuw en wrijf mijn voelsprieten tegen elkaar. “Krrrkrrrr krrrkrrr krrrrrrrtttttt.” Langzaam vervormt de ruimte rondom mij terwijl ik voel hoe er een portaal verschijnt. Deze reis was de grootste teleurstelling. Na de ontdekking van de zwevende platen in de ruimte bleek de realiteit veel minder idyllisch. Dit is geen beschaving, maar een kudde hopeloze dieren opgepropt op een ten ondergaande wereld. Een wonder dat ze een in staat zijn geweest een boodschap de kosmos in te sturen. De zuigende kracht van het portaal komt als een verlossing.