#271- Een marsmannetje vertelt zijn moeder ...

Wekelijkse opdracht # 271 – Een marsmannetje vertelt zijn moeder ... Mam, … ik ben aangekomen op de planeet Aarde, ook wel Moeder Aarde genoemd. Deze planeet verschaft haar bewoners alle grondstoffen die zij nodig hebben om te overleven. Ik had een rare reis, het ruimteschip dat mij vervoerde moest een noodlanding maken. Wij kwamen terecht op iets raars, het voelde zacht en ging heen en weer. Later werd mij verteld dat dat de golven van de zee waren. Nooit zoiets raars meegemaakt. Wij werden gered - zo heette dat - door een helikopter. Al snel liep ik op de Aarde, mijn mede Marsman haakte af. Waar die gebleven is weet ik niet. Ik verbaasde me over de vele geuren en kleuren en de hoeveelheid levende wezens. Er zijn mensen en dieren, ook bloemen en planten. Bomen waarvan je de vruchten kunt eten. Ik denk dat ons soort levende wezens, dat niet allemaal nodig heeft. Er zwemmen vissen in de rivieren en zeeën; ook die kunnen gegeten worden. Dieren moeten ook eten om in leven te blijven; zij lijken het meest op de mens. Ik kijk een beetje uit voor de mensen; zij zijn zo groot en kunnen zo luid praten. Daar is iets mee, dat is niet leuk. Soms heel hard en zij kijken dan zo boos! Dat kan pijn doen; zij zijn het dan oneens en ontstaat er ruzie en zelfs oorlog en dat is het verschrikkelijkste wat bestaat. Moeders zijn meestal wel aardig. Kinderen gaan naar school om te leren. Dat vind ik wel fijn. Ik ben zelfs naar een hogere school geweest, daar werd verteld over het heelal, de Melkweg, de sterren en de planeten. Ja, ook over onze planeet Mars; sommige mensen willen daar wel naar toe. Daar schrok ik hevig van. Zoveel drukte en kabaal op onze planeet. Dat mag toch niet!