#270 Blomsholmsskeppet

“Ik ben benieuwd of we wat gaan voelen.”       Tanja zegt niets. Tante Noor is steeds in de weer met edelstenen, wierook en tarotkaarten. Zijzelf heeft daar niets mee. Samen lopen ze naar het prehistorische monument, een verzameling staande stenen die in de vorm van een schip zijn geplaatst. Ze monsteren aan en Tanja ervaart een drukkend gevoel. Net of de lucht hier ‘zwaar’ is.       Vertwijfeld blijft ze staan. Speelt haar verbeelding haar parten door de vraag van Nora of hangt hier werkelijk een ‘energie’? Wat is dit eigenlijk voor monument? Ze zijn in Zweden. In Zweden hebben Vikingen gewoond. Begroeven die hun belangrijkste mensen niet in schepen? Wat is hier gebeurd?       Ze ziet een vierkantachtige steen in het ‘schip’ en loopt erheen. Tot haar teleurstelling ziet ze dat het geen runen, maar moderne letters zijn. Ze herkent de naam Sven en Anna en een jaartal 1665. Hebben de Zweden tot aan 1665 stenen monumenten gebouwd? Nee, dat kan niet. Dit moet later geplaatst zijn. Ze wil het tante Noor vragen en draait zich om. Ze fronst haar wenkbrauwen. Noor heeft haar handen op een van de menhirs gelegd en staat daar met gesloten ogen. Tanja wacht       Haar tante doet haar ogen weer open, laat haar handen zakken en kijkt Tanja met een glimlach aan.       “Wat deed je nou?”       “Voelen. Deze plek heeft een sterke mannelijke energie.”       Maakt mannelijke energie de lucht dan zwaar? Dacht Tanja.       “Is dit een graf?”       “Dat weet ik niet.”       Een groep mensen komt hun kant op en ze besluiten weg te gaan.       “En voelde je wat?”       “Nee,” zei Tanja. Toch blijft het unheimische gevoel dat daar wel iets is de hele dag aan haar hangen.