#270 Zwartzanddag

De zee sluit zich boven hem. Langzaam verdwijnt de zwartheid. De golven zijn een afspiegeling van zijn leven. Van alles rolt zijn leven binnen zonder dat hij het wil of ziet. Hij merkt dingen nu eenmaal niet zo snel op of zoals de kliniek zei: narcistisch en autistisch. Van zijn eigen gevoelens heeft hij geen last, behalve als hij een zwartzanddag heeft. Dan kan hij maar een ding doen: naar het strand gaan. Strand, water en zeelucht hebben een therapeutische uitwerking op hem. Het zeewater is stil en verdrijft het zwart. Mensen hem accepteren hem op het naaktstrand. Of ze zien niet dat hij anders is. Vrouwen zien alleen zijn lijf. Bijna altijd scoort hij als hij druipnat het strand op loopt. Sommige vrouwen willen met hem het duin in. Dat weigert hij: hij doet het alleen met condoom en in een hotel. Een foto is wat hij als tegenprestatie vraagt. Thuis, in die afgesloten kast, hangen twee borden vol met naakte vrouwen in standjes die hij ze zelf laat bepalen. Soms is er nog een contact; het is er nooit meer als een. Vrouwen voelen aan wat voor vlees zij in de kuip hebben. Twee keer heeft hij op een zwartzanddag een volgende afspraak gemaakt. De vrouwen liepen gezellig keuvelend met hem het bos in. Daarna…niets. Flitsen door zijn hoofd, pijn. Wat hij geleerd heeft is dat, als het zwart in zijn hoofd is, hij naar het strand moet gaan. Zoals vandaag, het strand is vol vrolijke mensen. Hij weet dat hij straks, als de zwartheid in zijn hoofd weg is, gaat scoren. Zijn voeten roffelen op het zand tot het gespetter van het water het overneemt. De zee sluit zich boven hem. Langzaam verdwijnt de zwartheid.