opdracht #270 - Me Tarzan, jou Jane.

Volgens haar is de tuin van haar ouders een wildernis waar het steeds regent of voortdurend de stormwind doorheen raast. Nu ze een vriend heeft, is de tuin als haar paarsrode jurk die een beetje over de grond sleept en die zwarte, opgestikte bloemetjes heeft langs de taillerand en een zwart lijfje met boothals: een showjurk die ze tweemaal per jaar aantrekt voor een grootse Gothic fuif en die ze zorgvuldig inpakt tot de volgende bijeenkomst. Zij gebruikt de tuin zoals ze die jurk gebruikt, als presenteerblaadje, als bluf. 'Kom je mee een wandelingetje maken in de tuin?' Ze vraagt het haar vriend niet, maar stelt het hem fijntjes voor, met een tikkeltje dwingende ondertoon. Hij is stapelverliefd, dus volgt hij haar. Zij ziet hem ook zitten, momenteel als beste vriend, soulmate, en vooral als luisterend oor. Dat laatste is best aannemelijk, want hij knikt begrijpend terwijl hij geduldig luistert naar haar getater. Aan de rand van het weiland, op de blauwgeverfde bank, peilen ze gedachten en woorden. Het is hun favoriete plekje. Na het intieme moment doorlopen ze de tuin nog een keer. Dan lopen ze naast elkaar, zíj gesticulerend naar een nieuwigheid wijzend die hij nog niet heeft opgemerkt. Af en toe slaat ze een kreet terwijl ze wild om zich heen zwaait: een spinnenweb of een mug, of iets onzichtbaar. Allicht een vies beest. Dan slaat hij beschermend zijn arm om haar schouders. Me Tarzan, you Jane.