De vliegende theepot zweefde tussen de kantoorflats door met een onbekende en onbelangrijke bestemming. Robo(r)t Craeckelinghe keek door de extra dikke glazen vloer, en zag het zuurstokneon van een futuristische wolkenkrabber voorbijtrekken. Hij bevond zich in de controlekamer van de theepot, dat was gebaseerd op de danszaal uit Belle en het Beest. De kandelaar aan het plafond knipperde in felle primaire kleuren op maat van de muziek. Het was A Lover’s Holliday van Change, zijn favoriete nummer. Hij wist niet of zijn liefde voor disco in zijn kunstmatige brein was geprogrammeerd, of dat hij het uit zichzelf had ontwikkeld. Zijn vrienden Bing, een witte man met cornrows, en Sem, die niet zo’n prater was, voerden een dronkemansdans uit die niet met de muziek overeen kwam. Robo(r)t danste nog niet, en dronken kon hij niet worden. Hij begon het idee te krijgen dat hij uit de toon viel, dus manipuleerde hij zijn neuronen om dronkenschap te simuleren. Al snel zwalkte hij over de dansvloer op een manier die uiteindelijk toch wel bij het nummer leek te passen. Voor Robo(r)t was dronkenschap als seksueel genot, iets dat hij alleen maar kon veinzen. “Hé, kijk hem dan dansen gozert.” zei Bing met dubbele tong. “Het ontbeerd hem trouwens aan genitaliën, wist je dat?” Sem maakte geluid. Toen hij genitaliën zei sloeg Bings stem over, en heel even klonk hij als Johnnie Flodder. Robo(r)t stopte met dansen, en trok zijn broek omlaag. Tussen zijn benen was hij glad als een Ken pop, met een huid die op plastic leek. Zijn vrienden begonnen te schaterlachen. Robo(r)t observeerde hun reactie, en het leek hem het meest toepasselijk om ook mee te doen. Zijn lach klonk ingeblikt, monotoon, ongemeend, plezierloos. Bing en Sem vielen stil en keken hem ongerust aan. Robo(r)t had zijn broek nog niet opgetrokken.