# 269 - It's raining cats and dogs

#269 – It’s raining cats and dogs Het is herfst, de tuin staat er warm gloeiend en dan weer nat en troosteloos bij. Emke wrijft over haar zwellende buik vol beloftes. Over een paar maanden verwachten Harm en zij hun eerste kindje. Glimlachend draait ze zich om en gaat verder met het werk waar ze mee bezig was, het lezen over honden. Ze wilde vroeger al zo graag een Maltezerhondje, zo’n witte met zwarte kraaloogjes en een krullig vachtje. Natuurlijk kan dat niet, er komt een kindje. Ze legt het boek weg en loopt naar de keuken. Mmm een appeltaart bakken voor vanavond en dan een Tatort kijken. Prul zet zich af tegen haar buik. O, vind jij dat niet zo leuk of juist wel? Pappa anders wel, hoor! Nog even geduld hij komt zo thuis. Wanneer ’s avonds nog net voor de film begint er koffie gedronken en taart gegeten wordt, vertelt Emke over het Maltezerhondje. ‘Heb je je oude liefde weer opgezocht?’ zegt Harm verbaasd, straks komt ons kind, heb je dan niet genoeg te doen. En hoe moet het dan wanneer je weer werkt en de kosten, heb je daar wel aan gedacht. Een baby kost ook veel.’ ‘Ach, zo bedoel ik het toch niet, het is alleen maar een gedachte.’ Mannen snappen ook niks van vrouwen die een kind verwachten. ‘Wil je nog koffie, het kan nog net en hoe vind je de appeltaart?’ ‘Ja, en lekker.’ Schokschouderend loopt Emke naar de keuken en zucht, mannen … Wanneer ze naar Tatort kijken, die toch niet zo boeiend is al andere keren, zegt Harm als uit het niets. ’Ik wilde altijd al een kat hebben, zo’n grijze met volle vacht. Mijn moeder wilde dat niet en het is er ook nooit van gekomen. Ik dacht – hij aarzelt even - misschien als de kleine geboren is dan, en nu met stemverheffing: nu begin jij over een hond!’ ‘Ach lieverd toch, maak je toch niet zo druk. Als ons kind straks een huisdier wil, is er nog tijd genoeg om een keus te maken.’ Harm staat op uit zijn stoel. ‘Ik ga naar boven, ik heb nog genoeg werk te doen. Alles moet altijd maar uitgesteld worden.’ Emke zucht, ja aan uitstellen heeft het nooit aan ontbroken, maar nu wil ik toch wel anders leven. Als iets niet kan; dan gewoon niet. Laat de toekomst maar komen, gewoon vertrouwen hebben, daar komt het op neer. Plotseling begint het harder te waaien en te regenen. De wind trekt zelfs fors aan en wat valt er een regen; ongelooflijk wat een gekletter tegen de ruiten. De laatste blaadjes zullen nu wel van de bomen zijn. Zeker die van het krentenboompje. Ze hoort Harm de trap aflopen: ‘Het is me boven een kabaal.’ Samen kijken ze naar buiten er valt nog iets te zien door het schijnsel van het lichtpunt boven de garagedeur. Plotseling giechelt Emke: ’It’s ranining cats and dogs. Harm antwoordt met een knuffel en vraagt: ‘Is er nog koffie?’ ‘Ja, met appeltaart.’