#269 Cats and dogs

'Herfstvakantie in Schotland. Van wie was dit lumineuze idee ook alweer?' Met een dramatisch gebaar wijs ik naar de natte, verlaten weg voor ons. De ruitenwissers kunnen de grote hoeveelheid regen bijna niet aan. Dikke druppels zitten elkaar in een rotvaart achterna, als honden en katten die elkaar op de hielen zitten. 'We hadden nu ook met Mark en Emma op Mallorca kunnen zitten.' Gefrustreerd kijk ik naar Raf die behendig onze huurauto door het Schotse Hoogland manoeuvreert. Raf lacht en klopt bemoedigend op mijn knie. 'Kom op meisje, die regen duurt niet eeuwig. Volgens de buienradar is het over een uur voorbij. Misschien moeten we zo eerst wat eten, dan voel je je vast beter.' 'Eten? Waar dan?' Weer wijs ik naar buiten waar grijze heuvels aan ons voorbij glijden. 'We zijn al een uur geen levende ziel tegen gekomen. Geef het nou maar toe Raf,' mopper ik, 'je bent gewoon verdwaald.' 'Daar!' Raf wijst triomfantelijk naar een wegwijzer die door het regengordijn voor ons opdoemt. 'Wat staat er?' Ik knijp mijn ogen samen en lees hardop; 'Bassetville, nog één mijl.' 'Mooi' grijnst Raf, 'voor je het weet zitten we voor een haardvuur met een kop warme thee.' Ik mompel wat onverstaanbaars en laat mijn hoofd tegen de beslagen ruit rusten. Troosteloos tuur ik naar buiten. Plots zie ik in de berm een grote herdershond staan. De regen lijkt hem niet te deren en op het moment dat we hem passeren, kijkt hij me met een paar waakzame ogen aan. Hij knikt en heft zijn voorpoot. Verbijsterd staar ik hem aan. Werd ik nou zojuist gegroet door een hond? 'Zag je dat?' Ik draai me om naar Raf. 'Wat?' 'Die hond!' 'Lis, we zijn er!' Raf wijst naar buiten en inderdaad, links en rechts passeren we kleine huisjes. 'Daar! Een pub. Zie je het uithangbord?' Ik knik en Raf stuurt de auto richting de parkeerplaats. Op het moment dat we uitstappen komt er een bruingevlekte Basset Hound voorbij gedrenteld. Hij draagt een geruit regenjasje en met zijn korte pootjes hobbelt hij doelgericht richting pub, de diepe plassen behendig ontwijkend. Met open mond kijken Raf en ik toe hoe hij met zijn aristocratische snuit de deur openduwt en naar binnen stapt. De Basset is nog maar net uit zicht als een tweede hond de pub nadert. Het is de herder van daarnet, met in zijn bek een rieten mand. Bij de ingang van de pub zet de herder de mand voorzichtig op de grond, duwt vervolgens met zijn robuuste kop tegen de deur en wacht. Vol verbazing zien Raf en ik hoe drie jonge kittens uit de mand klauteren en onder de poten van de herder door de pub in duikelen. Als de poesjes veilig over de drempel zijn, verdwijnt ook de herder naar binnen. Een moment lang is de regen vergeten, maar als een onverwachte windvlaag de druppels onder onze kraag jaagt, pakt Raf mijn arm. Hij knipoogt vrolijk en wijst naar het warme licht dat door de ramen van de pub naar buiten schijnt. 'Kom Lis, laten we gauw naar binnen gaan. After all, it's still raining cats and dogs.'