#268 De werkelijke stad van de zon

Ze kunnen haar alles afpakken, behalve haar ukelele. Al zouden ze al haar rimpelrijke vingers breken, dan nog zou ze haar kleine lieveling niet afgeven. Wanneer haar vingers de snaren strelen, zou ze wensen dat ze weer de heupbewegingen aan kan zoals in haar jonge jaren. De realiteit heeft haar ingehaald, en de meest realistische wens die ze nu nog kan hebben is dat ze anderen dat kan laten doen. Mensen in vervoering brengen met de zoetgevooisde tonen van het viersnarige mirakel. De Ramblas en het Park Guëll zijn niet geschikt om een levendig schouwspel op te voeren aan de hand van haar klanken. Toch laat ze hier regelmatig haar getokkel voor zich spreken, maar dit is vooral om praktische, financiële redenen. De gejaagde toeristen nemen immers vaak niet de moeite om de geluiden tot zich te nemen, maar wel om euromunten of soms zelfs briefjes in haar hoed te deponeren. Carmelita’s plek is de Horta, waar ze het gejaagde leven van de metropool achter zich kan laten, om zich in de meer gemoedelijke sferen onder te dompelen. Hier zitten de echte Barcelonezen die niet de financiële reserves hebben om met eurobriefjes te strooien, maar wel het geduld om even stil te staan bij de diepere lagen van haar muziek. Veel weten ze niet van haar, maar het is misschien ook beter dan ze de achtergrondverhalen niet kennen. De tragische herinneringen die ze kan oprakelen zouden haar sounds niet ten goede komen, en haar en haar publiek waarschijnlijk in een diepe duisternis hullen die niet passend is in de werkelijke stad van de zon. Zolang ze maar klappen, meebewegen, en de geluiden hun de energie geeft om de dag door te komen. Dan heeft zij aan het einde van de dag, wanneer ze in de omliggende bergen een beschut plekje zoekt om haar tentje op te zetten, het idee dat ze het ergens voor gedaan heeft. Die middag heeft ze zich net gesettled in het Parc de la Unitad, na een lange dag op de Ramblas. Gisteren was ze snipverkouden en kon maar korte tijd de mensen verblijden, waardoor ze vandaag wat in te halen heeft. De zaken liepen op de Ramblas, zelfs zo goed dat ze er net een tweedehands bloemetjesjurk van gekocht heeft. ‘Carmelita, mi amiga. Dat is een verrassing.’ Carmelita’s vingers beginnen de trillen bij het horen van de taal die ze de afgelopen drie jaar alleen sporadisch heeft opgevangen op de Ramblas. De lage, hese stem kan alleen maar van hem zijn. ‘Marcel, eres tu.’ Marcel is nog steeds even grijs en met dezelfde pretoogjes als ze hem herinnert. Als alle mensen in de buurt net zoals hem waren, had ze de neppe Stad van de Zon misschien wel nooit verlaten. ‘Ik wilde je eigenlijk al appen. Ik verblijf twee weken in de stad. Morgen ga ik mijn dochter bezoeken die hier studeert.’ ‘Ik kan me haar alleen als puber herinneren. Kleine señorita’s worden groot.’ ‘Ja, ik ben wel blij dat ze geen puber meer is hoor. Wat een ellende was dat.’ Carmelita voelt dat Marcel’s blik steeds meer gefocust is op de hoed waar de euromunten zichtbaar in zijn. ‘Probeer je bij te verdienen?’ ‘Un poco. Beschouw het als een hobby.’ ‘Naast je gewone werk?’ ‘Marcel, waar hebben we werk voor nodig? Alles wat we uiteindelijk willen overbrengen is toch een beetje levensvreugde.’ Marcel kijkt gejaagd om zich heen, hoewel het park al zeker een half uur totaal uitgestorven is. Carmelita vraagt zich af hoe hij hier terecht gekomen is, hij wijkt immers erg ver van de toeristische route af. Misschien heeft het lot of het toeval hen wel bij elkaar gebracht. ‘Carmelita, je had toch een zeer aardige functie bij de gemeente. Deed je dat alleen maar voor de levensvreugde?’ ‘Ik was opgesloten daar, mi Marcel. Elke ochtend gejaagd wat muesli naar binnen werken, op de trein stappen, vervolgens acht uur lang tijdens vergaderingen weer hetzelfde kunststukje opvoeren, om ‘s avonds laat met nog minder energie dan die tonto collectoren daar opwekken weer thuis te komen. Daar doe ik niemand een plezier mee.’ ‘Ik krijg toch het idee dat je, als een echte Catalaanse, toneel hebt gespeeld Carmelita. Adios.’ Wanneer de avond valt en het tijd wordt om een plekje voor haar koepeltentje te zoeken, verschijnt haar voormalige buurman nog even op haar netvlies. Zelfs aan hem valt het dus niet uit te leggen. Waarom in die zonloze Stad van de Zon ze zo sterk verlangde de hele dag haar werkelijke passie te mogen uitoefenen is misschien niet te bevatten voor de vastgeroeste kantoorklerken, die helaas nog een heel groot onderdeel van de samenleving uitmaken. Maar ze moet zich blijven focussen, want onderdeel van het plan is dat ze zich niet langer op die groep richt. Het gaat om de mensen die ze kan vermaken, inspireren, betoveren, het levenselixer toedienen met de zwoele klanken van haar ukelele.