#268 Vlaams (oud) nieuws

Vlaams (oud) nieuws Marieke en Philippe hebben het aardig voor elkaar. Ze wonen in een prachtig gerenoveerd boerderijtje, hebben beiden een mooie job als bouwkundig ingenieur, ontvangen maandelijks een zeer aangenaam loonstrookje, kunnen altijd rekenen op liefhebbende ouders, broers en zussen die elkaar steunen door dik en dun, en bezitten als parel op de kroon twee gezonde, knappe kinderen. Marieke heeft een goede band met de huishoudster die de kinderen opvangt als zij voor haar werk afwezig is. Maar vandaag is ze thuis. Ze maakt van de gelegenheid gebruik om zelf eens te werken in de vorstelijk ingerichte keuken, daar heeft ze niet vaak de kans toe. Ze heeft deeg gemaakt. De broden bakken in de oven, ze doet de afwas, zet de teevee aan. Het is tijden geleden dat ze naar het nieuws keek, en toch is ze nog op de hoogte. De actualiteit is niet zo veel veranderd: extreme partijen rukken verder op, mensen schijnen steeds bozer te worden op vluchtelingen terwijl in realiteit maar weinigen met vreemdelingen worden geconfronteerd. Ze haalt de kinderen op van school, Philippe komt thuis en ze zitten aan tafel. Er wordt aan de deur geklopt. Er staat een man aan de deur. Graatmager, zonder schoenen, halfdonkere huid en een wonderlijk knap gezicht met twee prinselijk, grasgroene ogen erin. Ondanks zijn gehavende kleren - veel te licht voor dit onrustige weer - komt hij intelligent en voornaam over. ‘English?’ ‘Deutsch?’ ‘Italiano?’ ‘Français?’ Marieke schudt het hoofd. ‘Nederlands?’ vraagt ze want dat is de taal die ze het beste beheerst en je kunt altijd beter proberen om je in je moedertaal te mogen uitdrukken. ‘Excuse mij, ik hebbe hungry. Can I buy something zu essen, s’il vous plaît? Dio ti benedica.’ De man haalt een ros muntje van tien cent uit zijn zakken. ‘This is all I have.’ Marieke nodigt de man uit om binnen te komen. Ze aanvaardt de munt. Hij eet mee, doet zijn verhaal in zinnen met woorden uit minstens vijf talen. Google Translate is een nuttige app in dit eigenaardige gesprek. Hij vertelt over oorlog van vroeger en nu, over papaverbloemen van hier en ginds, hoe hij vluchtte uit zijn platgebrande stad, wanneer hij de gespietste hoofden van zijn vrienden langs de weg waar zijn huis stond niet langer kon aanzien. Hij komt van het vluchtelingenkamp in Calais, wil zo snel mogelijk naar Engeland, slaat het aanbod tot overnachting af. Na het avondeten trekt hij verder met een rugzak gevuld met eten, in de ski-jas van Philippe, nu met sokken en schoenen aan zijn voeten. Marieke, Philippe en de kinderen zijn blij dat ze iemand hebben geholpen. Deze gebeurtenis was te eenvoudig om de krant te halen, dat wilden ze ook niet. Maar op de namen na is het toch bijna helemaal precies zo gebeurd als ik het hier vertel.