“Wil je wat leuks horen?” zei Gerard. Peet wilde eigenlijk nee zeggen, maar hij wist dat dat bij Gerard toch niet zou helpen. “Doe maar.” zei hij toen. Gerard boog voorover, en zette een aansteker op tien centimeter afstand van zijn achterwerk. Hij perste en kreunde, maar zijn favoriete geluid wilde maar niet klinken. Hij vloekte, en maakte er maar een boer van. “Sorry.” zei hij. “Gaan we daar nog iets aan doen?” zei Peet, wijzend naar het gat in de muur. Het gat ontstond nadat Gerard iets te onvoorzichtig met zijn mokerhamer was omgesprongen. Door het vochtige gat scheen een fel blauw licht, en om de zoveel minuten klonken er geluiden vanuit de leegte. De ene keer waren het junglegeluiden, en de andere keer klonken er kerkklokken met een surrealistische echo. “Als jij het zegt.” zei Gerard. “Misschien moeten we Dan Ackroyd en Bill Murray even een belletje geven.” zei Peet, maar hij wist dat Gerard die referentie niet zou begrijpen. Hij had Ghostbusters niet gezien. “Bind dat touw maar om mijn middel, dan ga ik effies kijken, maar eerst moet ik dit nog even doen.” Gerard nam twee grote slokken uit zijn halve literblik Gulpener. “Een dag niet gevierd, is een dag niet gebierd, of was het nou andersom?” Nadat het touw was vastgemaakt, stapte Gerard door het gat. “Koekwaus.” zei Peet. Hij bleef minutenlang met het touw in zijn handen, dat langzaam door zijn vingers gleed terwijl Gerard zijn reis in het onbekende doorzette. Toen zijn aandacht begon te verslappen, viel het touw op de grond. Peet trok het terug de huiskamer in, maar Gerard was foetsie. Diep ademhalend liep Peet op het gat af. Een druipende tentakel kwam uit de blauwe gloed opdoemen. Aan het uiteinde zat een oogbal die zo groot was als Peets vuist.