Heel langzaam en met tranen in zijn ogen, loopt Remi naar huis. Mama en papa zullen vast woedend zijn. Maar hij heeft zijn best gedaan, echt waar! Met zwetende handen houdt hij zijn rapport vast. Hij kijkt op en ziet dat hij voor zijn huis staat. 'Je kunt het,' zegt hij tegen zichzelf. Met kleine passen loopt hij naar de deur. Hij twijfelt en houdt zijn hand trillend op de deur. Dan klopt hij toch aan. Papa doet de deur open. 'Ah, Remi!' roept hij blij. 'Daar ben je eindelijk. Waarom ben je zo laat?' Remi kijkt papa met betraande ogen aan. Hij heeft het opeens erg warm. 'Nou?' vraagt papa. 'Het is allemaal de schuld van de stomme juf!' roept Remi kwaad. 'Pardon?' vraagt papa verbaasd. Remi loopt door naar de keuken. Mama maakt soep en roert rustig in de pan. 'Heb je een goed rapport?' vraagt ze. 'Ik heb trek,' zegt Remi en wijst naar de pan. Papa holt naar de keuken. 'Het moet niet gekker worden!' zegt hij kwaad. 'We vragen naar je rapport.' Remi kijkt ze allebei even aan. Hij pakt zijn rapport stevig vast. Dan gooit hij het met een klap op de tafel. 'Kijk zelf maar!' roept hij. Papa loopt naar de tafel toe en kijkt naar het rapport. 'Je had beloofd dat je hard zou werken,' zegt hij zonder naar Remi te kijken. 'Dat deed ik ook,' zegt Remi en veegt de tranen van zijn gezicht. 'Het was me ook gelukt als ik niet...' Maar dan houdt hij op met praten en laat zijn armen langs zijn lichaam hangen. 'Als je niet wat?' vraagt mama voorzichtig. Ze loopt rustig naar hem toe en steekt haar handen naar hem uit. 'Jullie snappen het toch niet,' zegt Remi en kijkt ze allebei recht in hun ogen aan. Stampvoetend rent hij naar zijn kamer. Papa en mama kijken elkaar verbaasd aan. Dan horen ze een harde klap...