#265 Vastgezet

Voor de tweede maal wordt er op de deur gebonkt. 'Ja, ja, ik kom eraan,' zegt Jack. Hij stopt vlug zijn overhemd in zijn broek voordat hij de deur opent. Een frisse bries waait naar binnen, een paar lichte ogen kijken hem strak aan. 'Heb je even tijd, Jack?' 'Voor jou altijd, Rik. Jack grijnst, zijn tanden steken onnatuurlijk wit af tegen de donkere hal. Hij strijkt zijn haren naar achteren als hij Rik volgt naar de keuken. 'Koffie?' 'Nee, dank je, Jack.' Hij fronst zijn wenkbrauwen en zegt: 'Ik neem nog een bakkie hoor.' Rik zit kaarsrecht op zijn stoel aan tafel, zijn rechterhand ligt berustend op zijn andere hand. Hij schuift zijn rechterbeen over zijn linkerbeen. Jack drukt op het knopje van het koffiezetapparaat. Hij draait zich om en vraagt opgewekt: 'Wat brengt jou zo vroeg hier naartoe?' Riks ogen kijken hem doordringend aan, op strenge toon vraagt hij: 'Waar ben je in hemelsnaam mee bezig, Jack?' 'Heerlijk hè, die geur van verse koffie.' Hij snuift het aroma op, zijn glimlach reikt bijna tot aan zijn oren. Riks gezicht blijft onbeweeglijk, hij grijpt naar zijn handboeien en legt ze op tafel. Jack gaat zitten, hij drink een slok van zijn koffie. De kuiltjes in zijn wangen verdwijnen. 'Moet ik nou bang worden? vraagt hij. Rik slaat opeens met zijn vuist hard op tafel. 'Godver mijn koffie!' 'Waarom, Jack?' 'Ben je er na twintig jaar eindelijk achter gekomen?' 'Wat mankeert jou eigenlijk? Besef je wel hoelang je straks achter die metalen spijlen moet zitten? vraagt Rik met trillende stem. Jack grimast als hij zijn vochtige ogen ziet en vraagt: 'Waarom bedrieg je Ellen?' 'Waar heb je het verdomme over?' Rik wrijft met zijn hand zijn gezicht droog. 'Hoe voelt dat, zo'n warm behaard achterwerk?' Rik springt op, zijn stoel klapt op de grond. 'Jij moet je bek houden, je gaat nu mee naar het bureau!' schreeuwt hij al wijzend. Jack knijpt zijn ogen tot spleetjes en zegt: 'Laat mij mijn gang maar gaan met dealen, dan kun jij je lekker uitleven op de nichten parkeerplaats.'