Koude wind snijdt in mijn gezicht. Ik krijg tranen in mijn ogen. Niet van verdriet, al zou dat wel bij de situatie passen. Het is niet niks wat ik straks ga doen. Thuis wordt er geduldig op mij gewacht. En ik race hier op mijn fiets, als een doldwaze formule 1 coureur, door de straten van Alkmaar. Je zou denken dat ik rap thuis wil zijn maar eigenlijk wil ik dat niet. Of toch wel, dan ben ik er sneller vanaf. Dit zijn precies de ‘back-and-forth’ gedachten die ik afgelopen weken heb gehad. Wel? Niet? Ik ben opgelucht dat ik de knoop heb door gehakt. Terwijl ik de tranen van mijn wangen veeg, bedenk ik wat ik straks moet zeggen. Hoe kun je iemand zo zacht mogelijk zo hard laten vallen? Als ik mijn vaart minder en mijn huis nader, zie ik mijn vrouw voor het raam staan. Ze giet de aardappelen af. Dat zie ik niet, dat weet ik. Zoals alles in ons leven is ook dat voorspelbaar geworden. Langzaam vormt er condens op de ramen. Zie je wel, aardappelen. Ze kijkt op, ziet me en geeft een knikje. Vroeger had ze een kus in het condens gedrukt. Ik knik terug. Vroeger had ik condens op het raam geblazen en er een hartje in getekend. Als ik binnenstap, is de condens ook aan haar kant verdwenen. ‘Hoi,’ zeg ik, ‘we moeten praten.’